Fantastyczna istota, żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ludzkiej postaci i charakterystycznych wydłużonych kłach. Wampirom przypisywane są liczne zdolności paranormalne, m.in. regeneracja, hipnoza, wyczulony słuch, niezwykła prędkość. Według słowiańskich wierzeń, wampir (zwany także wąpierz, upiór, upir, martwiec, wiesczy,wupi, wuki – od prasłowiańskiego *ǫpirь, scs. ǫpyrь/ѫпырь) powstawał z niepogrzebanych (niespalonych) zwłok, stąd jego silne związki z własną rodziną – jej dręczenie, jeśli nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego, oraz stosunki mężczyzn-wampirów (zmarłych daleko od domu, zaginionych i powracających) z własnymi żonami. Jego dzieci mają dar rozpoznawania wampirów i ich niszczenia. Wiara w wampiry musiała nasilić się po przyjęciu chrześcijaństwa i zarzuceniu ciałopalenia. Znaczne jej upowszechnienie oraz znajomość sposobów ich zwalczania sugeruje, że słowiański wampir musiał mieć swój odpowiednik w innych kulturach. Niewykluczone, iż jedną z dróg rozprzestrzenienia się „wampiryzmu” były opowieści słowiańskich mamek, opiekujących się we wczesnym średniowieczu zachodnioeuropejską dziatwą (eksport ludzkiego towaru na Zachód był wówczas na Słowiańszczyźnie najbardziej dochodowym interesem, stąd zaskakujący w średniowiecznej Anglii zachodniosłowiański Černebog/Zernebok) korzenie ludowe. Zmarły mógł się przeistoczyć w wampira (wąpierza, upiora) z różnych przyczyn. Stawali się wampirami ludzie, których za życia ktoś przeklął; zmarli śmiercią gwałtowną; ci których zwłoki sprofanowano (przy czym ciekawym jest, że aby zabić wąpierza należy właśnie dokonać profanacji jego zwłok); zmarli, nad którymi przeskoczyło zwierzę, samobójcy i wiedźmy. W niektórych regionach wierzono także, iż potencjalnymi wąpierzami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Brak stężenia pośmiertnego i rumiana twarz były znakiem, iż zmarły może przeistoczyć się w wąpierza. Objawami działania upiora miały być: coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego zmęczenia.Wampiry nie lubią czosnku i cebuli, stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie. Wąpierza można też skutecznie odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy i innych zwierząt. Wąpierze w swym demonim wcieleniu są wrażliwe na srebro, które je odstrasza, ale nie unicestwia. Wąpierza można zabić przebijając jego serce drewnianym kołkiem, najlepiej osinowym, albowiem osika w wierzeniach Słowian miała moc odpędzania złych duchów. Podobne moce przypisywano gdzieniegdzie szakłakowi. Inną skuteczną metodą było obcięcie wąpierzowi głowy i ułożenie jej między jego nogami. Dla pewności można było wepchnąć nieboszczykowi w usta główkę czosnku, kawałek żelaza lub cegłę, albo też włożyć do trumny pędy dzikiej róży, głogu czy tarniny. Aby zapobiec przemianie nieboszczyka w wąpierza wkładano do trumny kawał żelaza, układano również zwłoki twarzą do dołu. Jeżeli osoba uznawana za wampira umarła, często stosowano pochówek antywampiryczny. Słowiański wąpierz trafił do kultury angielskiej pod nazwą "vampyre", spopularyzowaną przez powieść Brama Stokera Dracula z 1897 roku, ukazującą diaboliczną działalność hrabiego Draculi, rodem z Transylwanii a także wcześniejsze powieści Giaur George’a Byrona z 1813 iThe Vampyre Johna Williama Polidoriego z 1819). Wraz z kulturą masową powrócił do nas jako "wampir". Cechy wampira posiadają zapożyczona z południa strzyga i strzygoń (łac. striga – czarownica, wiedźma, strix – strigis, sowa), choć bardziej zbliżają się one do duchów zmarłych gwałtowną śmiercią, występujących pod postacią dzikich ptaków (bułg. navi, serb. navije, słoweń.nâvije, ukr. naŭki, pol. latawce, porońce). W Gospodzie pod Upiorkiem Stanisława Pagaczewskiego cechą szczególną upiora jest głowa trzymana pod pachą. Wizerunek wampira we współczesnej literaturze i filmiesięga od potwornego (Nosferatu, Buffy: Postrach wampirów, Od zmierzchu do świtu, Drakula), poprzez przeciętny (Blade, Kaznodzieja, Czysta krew), po olśniewająco piękny (Kroniki wampirów Anne Rice, Dracula 2000, BloodRayne, Pamiętniki wampirów,Świat nocy, Zmierzch). W systemie gry RPG Wampir: Maskarada różne klanyprzejawiają różne cechy wyglądu (np. Nosferatu są potworni, a Toreadorzy piękni). W Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego, ukazany obraz "wyższego wampira" – Emiela Regisa, nie różni się niczym od zwykłego człowieka, dlatego też trudno zidentyfikować te upiory, dopóki same się nie ujawnią. Wyglądem zewnętrznym nie różni się też od ludzi tytułowa postać Księżniczki Andrzeja Pilipiuka – Monika Stjepanković (Kuzynki,Księżniczka, Dziedziczki). Różni się ona od najczęściej przedstawianych w literaturze wampirów między innymi tym, że zamiast ostrych zębów posiada ssawkę. W anime "Karin" wampiry nie różnią się wyglądem od zwykłych ludzi (kły rosną im dopiero, gdy zamierzają kogoś ugryźć). Cassidy z Kaznodziei nie posiada nawet tej wampirzej cechy – swoje ofiary atakuje przy pomocy w pełni ludzkiego zgryzu. Jedynym elementem, wyróżniającym go spośród śmiertelników, są ukrywane za ciemnymi okularami oczy, wiecznie przekrwione na skutek nadużywania narkotyków i alkoholu.Istnieją znaczne rozbieżności pomiędzy przedstawianymi obecnie wizerunkami wampira. Obejmują one prawie wszystkie możliwe aspekty tych istot. Do najważniejszych różnic należą: Zdolności: występują od zupełnie łamiących prawa fizyki (Dracula, Hellsing), poprzez graniczące z niemożliwymi (Kroniki wampirze,Kaznodzieja), po nadludzkie, lecz wytłumaczalne fizycznie (Blade, Zmierzch). Zaliczać się do nich mogą: lewitacja lub latanie,teleportacja lub bardzo szybkie przemieszczanie się, psychokineza, hipnoza, polimorfizm, niewidzialność, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, zdolność do manipulacji ludzkimi wspomnieniami, manipulacja ludzkimi uczuciami (gł. strachem, lękiem) itp. W Wiedźminie niektóre ze zdolności uaktywniają się pod działaniem światła księżyca, będącego w pełni. W "Draculi" Brama Stockera wampiry posiadają siłę dwudziestu ludzi i są bardziej przebiegłe, posługuje się nekromancją, czyli przepowiadaniem przyszłości przez zmarłych, ma pod władaniem wszystkich zmarłych znajdujących się w pobliżu, może zmieniać postać (w pewnych granicach), do pewnego stopnia może sterować burzą, mgłą, i fromem, wszystkimi podlejszymi stworzeniami czyli szczurami, sowami, nietoperzami, ćmami, lisami i wilkami. Może się zwiększać i zmniejszać, a czasem znikać i zjawiać się niewidoczny, a także zmieniać się w mgłę. W sadze Zmierzch wampiry są niezwykle silne, szybkie, ich oddech wabi ludzi, a ponadto niektóre mają inne talenty jak czytanie w myślach i przewidywanie przyszłości. Serial telewizyjny ,,Pamiętniki wampirów" przedstawia stworzenia te jako nadludzko silne (im starszy wampir, tym jest silniejszy), wytrzymałe na ból (gdy żywią się ludzką krwią, prawie go nie odczuwają), niesamowicie szybkie, wręcz teleportują się. Pochodzenie: literatura obejmuje warianty od klątwy (Dracula) po zakaźną mutagenną chorobę (Blade, Underworld, GUNNM: Last Order). U Moniki (A. Pilipiuk) wampiryzm jest cechą genetyczną ujawniającą się u niektórych członków jej rodziny w wieku dojrzewania. Wampiry sztucznego pochodzenia możemy napotkać w Hellsingu a także w Cyber City Oedo 808. Podobnie jak w niektórych innych utworach o wampirach (np. Wywiad z wampirem) osoba stająca się wampirem od momentu inicjacji przestaje się starzeć. Jeśli wampirem staje się dziecko lub nastolatek, zachowuje ono niedojrzały wygląd. Można też natknąć się na teorie, że wampirem nie można się stać – są po prostu osobnym gatunkiem istot ("Wiedźmin", "Karin"). Czasami określa się, że wampir to jest oddzielny gatunek, będący szczytem ewolucji i na samej górze łańcucha pokarmowego (Blade). W cyklu "Nekroskop" wampiry przybyły z wszechświata równoległego. Według też niektórych wampiry pochodzą od Judasza (wstręt do srebra, śmierć od drzewa osikowego. Krzyżowanie: niektóre źródła pozwalają na ludzko-wampirze krzyżówki, zwane dhampirami (Blade, BloodRayne, Vampire Hunter D), inne wykluczają ich powstanie (Kroniki wampirze). W filmie Underworld możliwa okazała się hybryda wampira z wilkołakiem. W "Nekroskopie" występują półwampiry, obdarzone nieśmiertelnością i niektórymi zdolnościami wampirów, jednakże niezdolne do rozmnażania się. Śmiertelność: większość źródeł zgadza się, że wampir nie starzeje się, a przynajmniej nie może umrzeć ze starości. Jednak według niektórych źródeł wampiry są nieśmiertelne i jedynym sposobem na ich zniszczenie jest przebicie kołkiem, zazwyczaj osinowym (np.Dracula), rozczłonkowanie ich i spalenie (Zmierzch) lub wystawienie na światło słoneczne (Wywiad z wampirem, Karin, Underworld,Kaznodzieja, Królowa Potępionych), w innych w zabiciu wampirów przeszkadza jedynie ich szybka regeneracja, nie chroniąca jednak przed spaleniem czy odcięciem głowy (Wampir: Maskarada), jeszcze inne mówią o śmierci wampira po wypiciu przez niego krwi umarłego (Wywiad z wampirem). Chociaż w serialu telewizyjnym pt. Czysta krew pojawia się informacja, że świeżym zwłokom pełnym krwi nie oprze się żaden wampir. Emiel Regis wykazuje całkowitą niewrażliwość na ogień. Po odcięciu głowy regeneracja trwała pięćdziesiąt lat, zanim powrócił do formy. W jednym z tomów Kaznodziei pt. Krew i whiskey Cassidy przyznaje, że poza światłem słonecznym nie istnieje żadna skuteczna broń na wampira, a kołek, chociaż sprawia ból, także nie jest w stanie uśmiercić krwiopijcy. W sadze Zmierzch wampiry nie starzeją się, a przy tym bardzo trudno je zabić. W opowiadaniu Pilipiuka Vlana ze zbioru 2586 kroków wampiry są długowieczne, ale umierają ze starości. Wrażliwość na srebro: choć częściej przypisywana wilkołakom, niektóre dzieła nadają ją również wampirom (Blade, trylogia: Kuzynki,Księżniczka, Dziedziczki, Hellsing, Czysta krew, Pod osłoną nocy (serial telewizyjny)). W "Nekroskopie" jest tłumaczona jako zwykła alergia. Według również niektórych autorów wstręt do srebra (jak również przebicie osinowym kołkiem) ma swoje początki w religii, prawdę mówiąc u Judasza Iskarioty, który po zdradzie Chrystusa rozsypał srebro (budzące u niego wstręt) oraz powiesił się na drzewie, z którego wykonywano kołki osinowe. Wrażliwość na symbole religijne: w niektórych dziełach wampiry przejawiają lęk, fizyczny dyskomfort lub bezpośrednie obrażenia w przypadku kontaktu z symbolami religijnymi, takimi jak krzyże lub woda święcona (Dracula, Buffy: Postrach wampirów), w innych wampiry są na nie całkowicie odporne [Kroniki wampirze, Blade, Pod osłoną nocy (serial telewizyjny), Czysta krew, "Karin" (Wampirzyca stwierdza tam, że przekonanie o wrażliwości na święte symbole wzięło się stąd, że większość wampirów to ateiści) Wampir: Maskarada(choć w systemie Wampir: Maskarada wampiry i inne stworzenia są wrażliwe na tzw. Prawdziwą Wiarę, bez znaczenia na to jakiego wyznania jest posiadacz Prawdziwej Wiary), Łowcy wampirów, trylogia: Kuzynki, Księżniczka, Dziedziczki – Monika jest osobą wierzącą i regularnie chodzi do cerkwi]. Cassidy zostaje potępiony osobiście przez samego Boga, który nazywa go "Bestią", jednak to nie zmienia jego pogardliwego nastawienia do Kościoła i symboli wiary. W "Zmierzchu" wampiry wierzą w Boga, ale uważają się za potępione, skazane na piekło; główny bohater też jest wierzący aczkolwiek nie wierzy w to że ma duszę. Wrażliwość na światło: nadwrażliwość na światło jest cechą wspólną wszystkich legend o wampirach. Według niektórych dzieł wampir boi się każdego jaśniejszego oświetlenia (Drakula), w innych zaś szkodzi mu jedynie bezpośredni kontakt ze światłem słonecznym (Kroniki wampirze, Buffy: Postrach wampirów, Wampir: Maskarada). Zjawisko to jest czasem tłumaczone jako krytyczne uczulenie na ultrafiolet (Blade, Underworld), co pozwala wampirom np. na bezpieczne poruszanie się za dnia dzięki kremom z filtrem UV (Blade). W Wiedźminie czy Pod osłoną nocy (serial telewizyjny) wszakże, wampiry nie umierają od światła słonecznego, ale w znacznym stopniu je ono osłabia i pozbawia większości nadnaturalnych mocy. U Pilipiuka Monika w żaden sposób nie jest wrażliwa na światło słoneczne. Dużą niewrażliwość przejawiają także wampiry z Hellsinga, np. Alucard, który za dnia chodził po dworze, jednak Victoria, młoda wampirzyca, musiała się okrywać ubraniami. W serii "Karin" dojrzałe wampiry stają się niezwykle wrażliwe na słońce – odczuwają jego żar jakby temperatura była 10 do 20 razy wyższa niż w rzeczywistości, mogą się jednak poruszać za dnia o ile nie dopuszczą do padania światła na skórę. Kain z Legacy of Kain, był tak potężny, że światło nie robiło mu żadnej szkody. Cassidy z Kaznodziei pod wpływem światła ulega natychmiastowemu oparzeniu (czasem też utracie kończyn), a po dłuższym pobycie na słońcu (z wyjątkiem chwil, gdy jest okryty szczelnie ubraniem lub kryje się w cieniu) eksploduje w słupie ognia. W sadze Zmierzch światło nie szkodzi wampirom, ale w jasnym słońcu ich skóra błyszczy, więc, zwłaszcza na południu, nie mogą wychodzić w dzień, aby uniknąć rozpoznania. W sadze Pamiętniki wampirów wychodzenie na światło pozwalają im specjalne pierścienie, które niestety nie wszyscy posiadają. Bez nich na słońcu płoną. W książkach Anne Rice czym starszy wampir tym bardziej odporny na promienie UV(wyjątkiem był Lestat po napiciu się krwi Akashy), dlatego niektóre stare wampiry jak np. Maharet, Pandora wychodziły czasem na słonce by "nabrać bardziej ludzkich kolorów". Wrażliwość na czosnek: w "Hellsingu" jest napomniane, że czosnek jest nieprzyjemny dla wampira (moment, w którym Integra chce, żeby Seras zlizała jej krew z palca). Można się domyślać, że dla wampira jest to po prostu bardzo nieprzyjemny zapach, dodając to, że mają o wiele lepszy węch od człowieka. A jedzenie tegoż warzywa budzi w wampirach taką niechęć, jak u niektórych dzieci jedzenie szpinaku. W "Karin" wampiry posiadają wielokrotnie czulszy węch niż ludzie, nie lubią więc nie tylko czosnku ale i cebuli, pieprzu i innych rzeczy o mocnym zapachu. Z kolei w Blade wampiry są śmiertelnie uczulone na czosnek, a kontakt z nim powoduje np. eksplozję głowy. W "Nekroskopie" podczas walk z wampirami smarowano groty strzał i ostrza mieczy wyciągiem z czosnku. Nie stanowił on zagrożenia dla życia wampira, jednakże powodował dolegliwości wyłączające go z walki na kilka dni. W "Krwi i Whiskey" Cassidy przyznaje, że uwielbia czosnek i włoską kuchnię. Doktor Cody, bohater "Miasteczka Salem" pióra Stephena Kinga twierdzi natomiast, że wrażliwość na czosnek właściwa wampirom jest zwykłą reakcją uczuleniową. Zagrożenie dla ludzi: w tradycji ludowej wampiry zawsze stanowiły śmiertelne zagrożenie dla ludzi, bowiem piły ich krew, co prowadziło do śmierci człowieka, bądź przemiany w wampira (np. w książce autorstwa Johna Ajvide'a Lindqvist'a Wpuść mnie). W niektórych współczesnych utworach literackich wampiry mogą jednak być przyjazne ludziom. Np. Monika (A. Pilipiuk) nie pije ludzkiej krwi, a jedynie końską. Jeden łyk wystarcza jej na kilka lat, przy czym dla konia takie "puszczanie krwi" nie jest szkodliwe. Autor zaznacza, że jego bohaterka jest właściwie pseudowampirem, a oprócz pseudowampirów istnieją wampiry prawdziwe, zagrażające ludziom. Regis (A. Sapkowski Cykl wiedźmiński) przestał pić krew w ogóle. Wampir zaznacza, iż picie krwi przez wampiry jest tym, czym picie alkoholu przez ludzi. Nie jest niezbędne do życia, ale stosowane jest dla poprawy nastroju i powoduje uzależnienie. W "Karin" Wampir wypijając krew pozbawia również tymczasowo osobę pewnych cech lub stanów psychicznych. Zależnie od "gustu" są instynktownie przyciągani do ludzi posiadających owe cechy i zwykle nie piją krwi innych ludzi (przykłady cech tymczasowo traconych po ugryzieniu przez wampira: stres, duma, nieszczęście, zakochanie się, regularne kłamanie, uczucie zazdrości). Niejednokrotnie jednak wspomina się o wampirach, które mogą ograniczyć się do spożywania krwi zwierzęcej (m.in. Kroniki wampirze, Kaznodzieja, Zmierzch). W serii książek Anne Rice młode wampiry musiały odżywiać się prawie cały czas czując bardzo silny głód, stare wampiry mogły się żywic raz na kilkadziesiąt nawet lat. Stosunek do wilkołaków: w wielu utworach wampiry są wrogami wilkołaków, np. Underworld, Świat Dysku, Zmierzch. W opowiadaniu Vlana wampiry współpracują z wilkołakami. Według niektórych źródeł wampir nie ma kości, lecz chrząstki. Może wchodzić w stosunki z żywymi, choć nie odczuwa przyjemności seksualnej (w serii A. Pilipiuka o przygodach Jakuba Wędrowycza wampiry mają niezaspokojony głód seksualny). Wampirem kieruje ukryta w jego wnętrzu Bestia, którą z upływem czasu coraz trudniej mu zwalczyć – w końcu poddaje się jej. W tym stadium wampir zaspokaja swoje najprostsze potrzeby – zabija, pożywia się, śpi, co sprawia, że traci na swojej złożoności i niezwykłości odsuwając się całkowicie od człowieczeństwa. Nazwą łacińska może być homo nocturis (względnie hominis nocturnae, bądź "hominus nocturna"). Często występują w wielu odmianach. W Nocnym Patrolu oraz kontynuacjach (Nocny patrol – Dzienny patrol – Patrol zmroku – Ostatni patrol) poza zwykłymi wampirami występują wampiry wyższe.W sadze o wiedźminie wylicza się: wampir wyższy, alp, katakan, mula,bruxa, nosferat, fleder i ekimma. W Ani słowa prawdy – wampir czarny (kostropaty), wampir brunatny (krwiopijca), wymarły wampir siny (królewski) i niezwykle rzadki wampir cesarski. W Mrocznej Wieży – wampiry pierwszej, drugiej i trzeciej kategorii. W grze fabularnej Wampir Maskarada i uniwersum "Świata Mroku" wampiry podzielone są na klany, każdy z nich posiada specjalne i unikalne zdolności, ponadto istnieje 13 pokoleń wampirów
UWAGA!! SPOILERY (czytasz na własną odpowiedzialność)
Przedstawieciele
Victor
Pojawia się we wszystkich filmach z cyklu Underworld (w tym Underworld Evolution we wspomnieniach Marcusa i Seleny). Jeden z trzech starszych władających światem Wampirów. Dumny władca liczący sobie 1400 lat. Jeden z nielicznych którym ufała Selena. Został przez nią przedwcześnie zbudzony po 200 latach snu. Selena pragnęła ostrzec go iż Wampirom grozi wielki, zmasowany atak sił Lykańskich. Jak większość Wampirów, czuje wielką odrazę do Lykanów. Jego oponowanie i spokój oraz wyniosła postawa budzą lęk i poważanie nie tylko wśród jego podwładnych, ale również wśród tych którzy pragną jego śmierci. Viktor miał jednak jeszcze jedna tajemnicę, o której nie widział żaden wampir.Ku swemu przerażeniu, Selena odkryła, że Victor przyczynił się do rozpoczęcia bestialskiej wojny ras ponad tysiąc lat temu. Nie chcąc pozwolić aby jego córka była kochanką Lykanina, kazał jej ukochanemu, Lucianowi – patrzeć na jej śmierć. Kłamstwa i mordercza przeszłość Victora odeszły wraz z nim, kiedy zginął rozpłatany przez Selenę swoim własnych mieczem.
Lestat de Lioncourt
Fikcyjna postać będąca jednym z głównych bohaterów powieści z cyklu Kroniki wampirów autorstwa Anne Rice. Postać Lestata pojawia się także w dwóch filmach. Pierwszym z nich jest Wywiad z wampirem (Interview with the Vampire), gdzie Lestat odgrywany jest przez Toma Cruise'a. Drugim jest Królowa Potępionych (The Queen of the Damned), w którym w postać wampira wcielił się Stuart Townsend. Pewnego razu Lestat postanowił pomóc okolicznym mieszkańcom i pojechał w góry aby wytępić zgraję wilków. Udało mu się je wszystkie zabić, lecz poraniły go one dotkliwie, a walka z nimi wywołała szok psychiczny, z którego nie potrafił się otrząsnąć. Stanąć na nogi pomogła mu matka, która nakłoniła go do pójścia do miasta i bliższego poznania skrzypka Nicolasa. Razem z nim uciekł wkrótce do Paryża, gdzie obaj zatrudnili się w teatrze. Lestat został aktorem i otworzyła się przed nim ścieżka wielkiej kariery.Lestat urodził się w Owernii we Francji, jako siódmy i zarazem najmłodszy syn markiza Owernii. Był jednym z trzech którzy przeżyli poród. Pomimo tego, że był wysoko urodzonym szlachcicem, dorastał w ubóstwie, bowiem jego przodkowie roztrwonili rodzinny majątek, a w dodatku został wydziedziczony i pominięto go w testamencie. Lestat jednak nie został aktorem na stałe i nie cieszył się swoją karierą zbyt długo. Podczas jednego z przedstawień zwrócił na niego uwagę Magnus, jeden z potężnych wampirów. Porwał on i uwięził Lestata, a następnie przemienił go w wampira, uznając iż jest on godny bycia jego spadkobiercą. Tej samej nocy Magnus popełnił samobójstwo spalając się na stosie i pozostawił Lestata samemu sobie. Przed śmiercią natomiast przekazał mu pewne informacje na temat jego nowej natury. Niestety Lestat dowiedział się bardzo niewiele. Wiedział tylko, że nie może przebywać na słońcu oraz musi unikać ognia, a także że od tej chwili będzie się żywił tylko ludzka krwią. Lestat już od pierwszej nocy zamiany w wampira zaczął poznawać na nowo swoje ciało i duszę. Zaczął zdawać sobie sprawę, że nie jest już człowiekiem, a także ma nowe, potężne zdolności. Magnus zapewnił mu także wsparcie materialne (skrzynia z bogactwami). Przez całe swe długie życie Lestat zadawał sobie wiele pytań natury filozoficznej, czy wręcz teologicznej, jak np. "Czy to co robię jest dobre?", "Gdzie jest Bóg?", "Co stanie się po śmierci?", "Co czyni człowieka szczęśliwym?" i wiele innych. Ostatecznie doszedł do przekonania, iż świat jest jak Dziki Ogród, wypełniony pięknem i śmiercią. Na przestrzeni zaledwie kilku stuleci Lestat stał się jednym z najpotężniejszych wampirów, którego moce porównywalne były z siłą jedynie najstarszych wampirów żyjących tysiąclecia. Stało się to dzięki ogromnej mocy krwi Magnusa oraz jego związku z Akashą – królową wampirów. Lestat uwielbiał luksus i przywiązywał dużą wagę do swojego wyglądu i modnego stroju, przy czym zawsze trzymał się zasady, iż czerń najbardziej przystoi wampirowi. Postać ta jest jednocześnie bardzo skomplikowana pod względem seksualnym. Częstokroć, szczególnie na początku, jego partnerami byli mężczyźni, co Lestat uzasadniał tym, że kobiety w poprzednich wiekach były o wiele mniej interesującymi postaciami niż mężczyźni. Jako pierwszą przemienił w wampira swoją matkę Gabrielę, z którą później wspólnie żył. Następnie podarował mroczny dar swojemu przyjacielowi Nicolasowi, który był więziony przez inne wampiry. Ten jednak obrócił się od niego, pozostając wraz z paroma wampirami w zamkniętym teatrze Lestata. Jednym z jego kolejnych towarzyszy był Louis de Pointe du Lac, młody francuski arystokrata, mieszkający w pobliżu Nowego Orleanu, którego Lestat przemienił w wampira jeszcze w XVIII wieku i od tego czasu razem mieszkali, podróżowali i zabijali, choć Louis zawsze miał przed tym ostatnim opory ze względu na swe "nadmierne", jak to określał Lestat, człowieczeństwo. W 1795 wspólnie przemienili w wampira osieroconą dziewczynkę Claudię, która stałą się niejako ich "córką". Lestat wprowadził ją w tajniki wampirzego życia, a Louis, który naprawdę ją kochał, nauczył ją innego spojrzenia na świat i zdradził jej tajemnicę jak została przemieniona. Obydwaj jednak się jej lękali, ponieważ była bardziej brutalna niż nawet sam Lestat. Rok 1860 był dla tej trzyosobowej kompanii przełomowy. Po 65 latach Claudia zbuntowała się i próbowała zabić Lestata spalając przy tym cały dom i okropnie go raniąc. Lestata nie było jednak tak łatwo zgładzić. Po tym wypadku musiał się on jednak zregenerować i odnowić swe siły, więc usnął w podziemiach Nowego Orleanu. Przerażały go nowe, niezrozumiałe dla niego czasy. W latach 70 odwiedził go Louis, wybaczając mu. Po tym wydarzeniu Lestat dosłownie zakopał się w Ziemi by umrzeć z głodu krwi. Jednak odgłosy muzyki jego sąsiadów pobudziły go do ponownego życia. Lestat wyszedł na powierzchnię i dogadał się z grupą, stając się jej członkiem. Jego ambicje kazały mu ujawnić sekrety wampirów całemu światu, za co wkrótce został znienawidzony przez ich społeczność. Lestat został przemieniony w wampira jako młody człowiek, więc taki miał pozostać na zawsze. Na samym początku książki Wampir Lestatznajdujemy opis jego wyglądu. Miał sześć stóp wzrostu, gęste, jasne włosy, sięgające niemal do ramion. Lekko kręcone. Jako wampir posiadał szare oczy, które jednak mogły nabrać koloru niebieskiego i fioletowego pod wpływem otoczenia. Lestat pisząc o sobie zaznacza, że ma dość krótki, wąski nos i kształtne usta, zastanawia się czy nie są zbyt duże w stosunku do reszty twarzy. Jako wampir posiada nadzwyczaj białą, wręcz błyszczącą skórę. Cechą charakterystyczną są również paznokcie, które wydają się szklane.
Eric Nortman
Występuje w serialu Czysta krew (True Blood) - Wampir, szeryf piątej strefy w Luizjanie, która obejmuje Bon Temps. Właściciel baru Fangtasia. Eric ma jasną cerę, jasne prawie złote włosy i niebieskie oczy. Dobrze zbudowany. Dość porywczy, zazwyczaj nie okazuje, żadnych ludzkich emocji. Lojalny i stanowczy, zazwyczaj dotrzymuje złożonych obietnic. Gotowy jest zrobić wszystko by Sookie Stackhouse, była jego. Zapewne wpłyneła na niego świadomość, że jest telepatką i jako, że piła wampirzą krew stała się bardziej atrakcyjna. Eric urodził się prawdopodobnie około 1046 roku w Skandynawii, za czasów wikingów. W XI wieku razem z dwójką towarzyszy, wraca ranny z pola walki. Chce, żeby zostawili go. Jednak współtowarzysze nie czynią tego i pomagaja mu iść dalej. W nocy ktoś morduje jego towarzyszy, a po chwili młody chłopak pojawia się przed nim i przedstawia się jako "śmierć". Proponuje Ericowi nieśmiertelność, gdyż widział jego męstwo podczas walki. Eric zapytał co będzie z tego miał, gdy młodzieniec odpowiedział, że życie, ten zgodził się. Eric został przemieniony prawdopodobnie w 1077 roku. W pewnym momencie swego istnienia Eric stworzył Pam, z której pomocą po ujawnieniu wampirów założył bar Fangtasia. Z powodu swojego wieku, przebiegłości i wytrwałości został szeryfem 5 strefy Luizjany. Kiedy znajduje się poza swoją strefą przedstawia sie jako Leif (u wampirów z Dallas). Eric znajduje się wszędzie, gdzie coś się dzieje. Nie potrafi zostać w miejscu, gdy wysyła Sookie z jakimś zadaniem poza jego rejon. Eric uczestniczy w wydarzeniach w Bractwie Słońca, pojawia się wezwany przez swojego stwórcę. Poznajemy również jego przeszłość i stwórce. Eric na początku drugiego sezonu, przetrzymuje w "lochu" pod Fangtasią ludzi, którzy skrzywdzili wampiry z jego strefy m.in. Royce, Lafayette. Nazwisko "Northman" oznacza człowieka z północy.
Damon Salvatore
Występuje w serialu Pamiętniki Wampirów (Vampire Diaries) - Damon zwykle nosi swoją skórzaną kurtkę. Powszechnie widywany jest w czarnej koszulce. Jest blady, ma jasne niebieskie oczy i brązowe włosy. W serialu jego wygląd wskazuje na około 25 lat. Na początku pierwszego sezonu osobowość Damona została ukazana jako całkowicie przeciwna charakterowi jego brata, z uwagi na to, że postać ta często wykazuje się arogancją. Wielu ludzi twierdzi, że posiada on tendencje socjopatyczne, szczególnie widoczne przez zdolność do szybkiego przeistoczenia się z osoby niezwykle czarującej w bardzo niebezpieczną. Damon nie przejawia wyrzutów sumienia z powodu popełnionych przez siebie czynów. Manipulowanie ludźmi sprawia mu przyjemność. Damon czerpie ponadto satysfakcję z ranienia osób znajdujących się w jego otoczeniu, a w szczególności Stefana. W przeciwieństwie do swojego brata Damona jest niezwykle silny oraz zazwyczaj dostaje to czego pragnienia. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zachowanie Katherine stanowi źródło inspiracji dla Damona. Wraz z rozwojem akcji widzimy, że Damon poszukuje akceptacji - prawdopodobne z uwagi na to, że nigdy nie doświadczył jej jako człowiek. Po tym jak Damon szantażuje Elenę w odcinku ,,Children of the Damned", wampir w rozmowie ze Stefanem nazywa ją ,,naszą dziewczyną", co może oznaczać, że skrywa on pewne uczucia do dziewczyny. Dalsze wskazówki widoczne są w odcinku ,,Isobel" gdy Damon szantażuje Isobel by ta trzymała się z daleka od Eleny. Isobel później wyjawia córce, że Damon jest zakochany w Elenie. W odcinku finałowym, ,,Founder's Day", Damon wraz z Anną oraz wampirami z grobowca zostaje schwytany, ponieważ wynalazek Johnathana Gilberta demaskuje jego paranormalną naturę. Osłabiony przez werbenę oraz umieszczony w piwnicy starych biznesowych kwater Graysona Gilberta, Damon obserwuje jak John Gilbert wbija Annie kołek w serce. Po tym jak Stefan ratuje brata z płonącego budynku, Damona udaje się do domu Eleny i informuje Jeremy'ego, że Anna jest martwa oraz że pragnął ją uratować. Damon przeprasza ponadto za to, co zrobił Vicki oraz przyznaje, że nie miał do tego prawa. Jeremy prosi Damona aby potwierdził, czy Anna miała rację mówiąc, że wampiry są zdolne "wyłączyć" własne uczucia, tym samym nie czując bólu. Damon potwierdza, zaznaczając jednak, iż życie nie jest prostsze gdy ktoś zostanie przemieniony - świat jest do bani niezależnie od tego czy dana osoba jest człowiekiem czy też nie. Wampiry zwyczajnie nie muszą się źle czuć z tego powodu. Damon przyznaje, że odcinał się od swoich emocji przez wiele lat i jego życie było wtedy o wiele prostsze. Damon opuszcza dom Gilbertów w momencie gdy Elena wraca do domu. Wampir informuje dziewczynę, że powrócił do miasteczka z zamiarem zniszczenia go, aczkolwiek tej nocy odkrył, że pragnął je ochronić przed wszystkim co wydarzyło się podczas celebracji Dnia Założycieli. Damon wyznaje, że nie uważa się za bohatera oraz że w jego naturze nie leży czynienie dobra. Dobre uczynki są zarezerwowane dla osób takich jak Stefan, sama Eleny lub Bonnie. Bonnie pomogła Stefanowi uratować Damona, gdyż Elena tego pragnęła. Damon dziękuje dziewczynie, że ta uznała go za wartego uratowania. Całuje ją w policzek, by potem pogłębić pocałunek, aż do momentu gdy Jenna otwiera drzwi. Nagle przerywają i Jenna prosi Elenę, by ta weszła do środka. Jenna rzuca Damonowi spojrzenie na odchodne. Wewnątrz Jenna pyta się swej siostrzenicy o jej zamiary, na co Elena odpowiada, że nie chce o nich rozmawiać. Na zewnątrz, Damon patrzy na drzwi i dotyka swych ust. Jednakże na końcu odcinka zostało wyjawione, że Damon tak naprawdę pocałował Katherine, gdyż prawdziwa Elena powróciła do domu mówiąc Stefanowi, że ktoś zabrał jej rzeczy ze szkoły. Damon ma około 170 lat i podchodzi z Mystic Falls. Wygląda na to, że nie był on w mieście od dłuższego czasu. Ojciec Damona, Giuseppe, zawsze krytykował swojego starszego syna oraz był łowcą wampirów. Damon zaczął nienawidzić swojego brata po tym jak wyjawił on ich ojcu, że sympatyzuje z wampirami. Informacja ta sprawiła, że Giuseppe zdał sobie sprawę z wampirzej natury Katherine. Gdy Katherine wypiła zawierającą werbenę krew Stefana (Giuseppe dolał jej do napoju syna), dziewczyna została złapana przez mieszkańców miasteczka. Damon oskarżył o to Stefana i nie wybaczył mu aż do momentu gdy Stefan przeprosił go za to w momencie, gdy Elena została schwytana przez Annę. Damon ma włoskie korzenie. Potrafi stworzyć i kontrolować mgłę, kontrolować kruka, jest zdolny do bardzo wysokiego skakania. Potrafi kontrolować umysł i zmieniać wspomnienia, umie poruszać się dość szybko.Brat: Stefan Salvatore. Ma jakieś rodzinne więzy z Zachem Salvatore, prawdopodobnie on jest potomkiem braci. Jego Ojcem jest Giuseppe Salvatore.Pierwotnie postać ta miała się nazywać Damon Whitmore, ale nazwisko Salvatore zostało wprowadzone w ostatniej chwili. Uczestniczył w pierwszym przyjęciu Założycieli Mystic Falls w 1864 roku. Członek Armii Skonfederowanych Stanów Ameryki. Damon pojawił się do tej pory w każdym odcinku.
Pojawia się w filmie Blade - Wieczny Łowca - krwawy i bezwzględny przywódca wampirów, przemienił matkę Blade'a w wampira, chce przebudzić legendarnego Boga krwi L'amagrę
Julian Luna
Występuje w serialu Więzy Krwi (Kindred the Embraced) -Wampir, pochodzi z klanu Ventrue, jest Księciem miasta i Potomkiem Archonta Raine. Sprawiedliwy, tolerancyjny, uczuciowy i wyrozumiały, ma w mieście wielu zwolenników. Kontroluje prawie wszystkie ludzkie instytucje, min. jest właścicielem gazety, w której pracuje Caitlin. Za wszelką cenę stara się utrzymać pokój pomiędzy klanami i nie dopuścić do złamania Maskarady. Sam jednak może stać się tego przyczyną, gdyż miłość do śmiertelniczki znacznie utrudnia odciaganie od siebie uwagi mieszkańców miasta. Ponadto na jego głowę czyha zarówno Eddie Fiori, jak i często przysparzajaący kłopoty Frank
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz