niedziela, 25 marca 2012

Premiera Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm Generations na przełomie marca i kwietnia




30 marca oficjalna premiera Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm Generations na PS3. Demo jest już dostępne od jakiegoś czasu i jeżeli oryginał będzie rzeczywiście taki jak pokazali w demówce - to naprawdę warto poczekać jeszcze te parę dni i zakupić tą jakże wyśmienitą grę !!!!

Poniżej przedstawiam trailer:

czwartek, 22 marca 2012

Dzień Wiosennej Ekwinokcji "Shunbun no hi"

U nas 1 dzień wiosny a w Japonii dla odmiany obchodzone są "Zaduszki". Zobaczcie mniej więcej jak to wygląda. Nie będzie tego dużo, ale zawsze to już coś ;)

Zrównanie wiosenne podług kalendarza solarnego (shunbun-no hi), przypadające w dniu 20 lub 21 marca. Święto to jest jednym z największych Japońskich Świąt Narodowych. Według kalendarza buddyjskiego, to zrównanie jest także zwane Higan no Chu Nichi, tak samo jak jesienne. W okolicach tego dnia większość ludzi odwiedza groby swoich przodków.

Kilka fotek:










czwartek, 15 marca 2012

Biały dzień "Howaito de" - kontynuacja Walentynek


Biały Dzień (jap. ホワイトデー Howaito de, od ang. White Day) – święto japońskie przypadające 14 marca, czyli miesiąc po Walentynkach. Według japońskiego obyczaju w Walentynki to kobiety dają prezenty mężczyznom, zwyczajowo coś czekoladowego, zaś w Biały Dzień mężczyźni mają okazję odwdzięczyć się, dając prezenty płci żeńskiej. Biały Dzień jest obecnie obchodzony w Japonii, Korei Południowej i na Tajwanie. Święto to zaczyna również zdobywać dużą popularność w Hongkongu, gdzie wpływy japońskie są bardzo silne. Święto zostało ustanowione w Japonii w 1978 przez Ogólnokrajową Spółdzielnię Przemysłu Cukierniczego (jap. 全国飴菓子工業協同組合 Zenkoku Amegashi Kogyō Kyōdōkumiai, skr. 全飴協 – zen’amekyō) jako „odpowiedź” na jednostronne obchody Walentynek, w których tylko kobiety wręczały upominki. Początkowo za najlepszy podarunek uważane były pianki, od których pochodzi pierwotna nazwa – Dzień Pianek (ang. Marshmallow Day), później zmieniono ją na bieżącą. Obecnie zakres wręczanych upominków nie ogranicza się już wyłącznie do słodyczy i obejmuje również prezenty takie jak kwiaty, biżuteria, bielizna itd.

poniedziałek, 12 marca 2012

Rocznica Katastrofy Elektrowni Jądrowej Fukushima I

Z okazji rocznicy tego tragicznego w skutkach wydarzenia dla Kraju Kwitnącej Wiśni zamieszczam artykuł plus jeżeli uda mi się znaleść tudzież zdobyć pełny film dokumentalny - również umieszcze na stronie. Póki co dokładniejsze informacje na temat tragedii

Katastrofa elektrowni jądrowej Fukushima I
(jap. 福島第一原子力発電所事故 Fukushima Dai-Ichi Genshiryoku Hatsudensho Jiko) – seria wypadków jądrowych w elektrowni atomowej Fukushima I w Japonii, do których doszło w 2011 roku w wyniku trzęsienia ziemi u wybrzeży Honsiu, w tym jedna awaria stopnia 7. w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES (łącznie sklasyfikowane awarie reaktorów jądrowych nr 1, 2 i 3), połączona z emisją substancji promieniotwórczych do środowiska, związaną m.in. z przedostaniem się do środowiska skażonej wody morskiej stosowanej do chłodzenia reaktorów. W reaktorach nr 1, 2 i 3 doszło do stopienia rdzeni. Z powodu obaw o bezpieczeństwo elektrowni jądrowych starszego typu, 8 z nich zamknięto w Niemczech. Wiele społeczeństw nastawiło się negatywnie do energetyki jądrowej. 14 kwietnia 2011 roku Junichi Matsumoto, pełniący obowiązki prezesa firmy TEPCO, właściciela elektrowni Fukushima I, stwierdził na konferencji prasowej, że z punktu widzenia emisji materiałów radioaktywnych katastrofa była równa katastrofie jądrowej w Czarnobylu lub od niej większa; jednocześnie Japońska Komisja Bezpieczeństwa Nuklearnego oceniała, że ilość uwolnionego materiału promieniotwórczego wynosiła ok. 10 procent tego, co zostało uwolnione w trakcie katastrofy w Czarnobylu. Po trzęsieniu ziemi do incydentu stopnia 3. doszło także w elektrowni atomowej Fukushima II, położonej w odległości 11 km, lecz sytuację opanowano.


Bezpośrednie skutki trzęsienia ziemi i tsunami
Trzęsienie ziemi o sile 9 stopni w skali Richtera nastąpiło 11 marca 2011 roku o 14:46 JST (5:46 UTC). Hipocentrum położone było pod dnem Oceanu Spokojnego, na głębokości 24 lub 32 km, około 130 kilometrów na wschód od wybrzeża Tōhoku, na którym znajduje się elektrownia Fukushima I, wyposażona w sześć reaktorów wodnych wrzących (BWR). Tego dnia w elektrowni reaktory 1, 2 i 3 były włączone, podczas gdy reaktory 4, 5 i 6 były wyłączone z powodu okresowej kontroli. Kiedy trzęsienie zostało zarejestrowane, wszystkie pracujące reaktory zostały wyłączone.
Po wyłączeniu reaktorów ustał proces wytwarzania elektryczności. W normalnej sytuacji systemy kontroli i chłodzenia elektrowni zasilane są w takim przypadku z sieci zewnętrznej. Tym razem było to jednak niemożliwe z powodu uszkodzeń sieci elektrycznej, będących następstwem trzęsienia ziemi. Działające w sytuacji awaryjnej generatory prądotwórcze diesla włączyły się prawidłowo, zatrzymały się jednak nagle o 15:41, pozbawiając elektrownię zasilania prądem. Stało się tak, ponieważ, mimo zabezpieczenia elektrowni od strony morza murem oporowym, fala tsunami będąca następstwem trzęsienia ziemi przelała się górą, zalewając nisko położone pomieszczenia generatorów i niszcząc zbiorniki paliwa dla generatorów. Zgodnie z procedurami regulowanymi prawem japońskim sytuacja zagrożenia wymagała powiadomienia władz i właściciel elektrowni – Tokyo Electric Power Company (TEPCO) – uczynił to natychmiast, równocześnie ogłaszając w komunikacie prasowym "pierwszy stopień zagrożenia". Po awarii generatorów diesla, systemy kontroli były zasilane przez baterie działające maksymalnie przez 8 godzin. Przekazane dodatkowo baterie z innych elektrowni atomowych dotarły po 13 godzinach. Niestety, z powodu zalania podstaw budynków, gdzie znajdowały się urządzenia umożliwiające podłączenie baterii, prace nad włączeniem za ich pomocą zasilania pomp wody chłodzących reaktory nie dały efektu do godzin popołudniowych 12 marca. Normalnie, nawet przy całkowitej utracie zasilania, operatorzy powinni być w stanie użyć ciśnienia pary wewnątrz reaktora do napędu specjalnej awaryjnej pompy chłodzenia. Jednak w systemie chłodzenia pojawił się przeciek, niezauważony przez operatorów z powodu braku zasilania większości przyrządów pomiarowych. Spowodowało to spadek poziomu wody w rdzeniu, co zaowocowało wzrostem temperatury i ciśnienia wewnątrz reaktora. O 4 nad ranem 12 marca ciśnienie osiągnęło 840 kPa (dwukrotne przekroczenie granicy bezpieczeństwa), przez co pompa nie była w stanie wtłaczać wody do reaktora.

Przebieg awarii i dalsze działania11 marca
W elektrowni pojawiły się poważne problemy z chłodzeniem rdzeni reaktorów. Wieczorem ogłoszono ewakuację mieszkańców w promieniu 2 km od elektrowni. Japońska Komisja Bezpieczeństwa Nuklearnego nie wykluczyła rozpoczęcia się niekontrolowanego procesu topienia rdzenia reaktora. W okolicy zanotowano znacznie podwyższony poziom promieniowania. W ramach działań awaryjnych w nocy z 11/12 marca w bloku reaktora nr 1 przeprowadzono kontrolowane wypuszczenie pary wodnej z obszaru pomiędzy zbiornikiem reaktora a stalowo-żelbetową obudową bezpieczeństwa (tzw. containment) celem obniżenia ciśnienia pary wodnej wewnątrz obudowy; w rejonie bramy głównej elektrowni stwierdzono moce dawki promieniowania gamma wielkości ok. 5 mikrosiwertów na godzinę (5 μSv/h).
12 marca nad ranem, po zanotowaniu wzrostu ciśnienia w reaktorze nr 1 powyżej granicy bezpieczeństwa, ogłoszono rozszerzenie obszaru ewakuacji do 10 km. O 14:30 rozpoczęto kontrolowane wypuszczanie pary w celu obniżenia ciśnienia wewnątrz reaktora nr 1. O 15:36 doszło do eksplozji wodoru w budynku reaktora nr 1, co spowodowało zawalenie się ścian i dachu budowli, lecz zbiornik reaktora i osłona bezpieczeństwa nie zostały naruszone. Władze rozszerzyły obszar ewakuacji do 20 kilometrów. Doszło do awarii systemu chłodzenia trzech reaktorów. Władze japońskie oceniły, że awaria reaktora nr 1 ma 4. stopień w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES. O 20:20 rozpoczęto wtłaczanie do reaktora wody morskiej.
13 marca przeprowadzono kontrolowane wypuszczenie pary wodnej z obszaru pomiędzy zbiornikiem reaktora a obudową bezpieczeństwa w reaktorze nr 3.
14 marca o godzinie 11:01 czasu japońskiego (3:01 czasu polskiego) w elektrowni eksplodował wodór w reaktorze nr 3 – był to drugi wybuch w elektrowni Fukushima I. Nad kompleksem nuklearnym unosił się dym. Po eksplozji 3 osoby zostały ranne, a 7 uznano za zaginione. Doszło do awarii systemu chłodzenia w reaktorze nr 2 – chwilami pręty paliwowe były całkowicie odsłonięte, do reaktora zaczęto wtłaczać wodę morską. Trzy osoby zostały wystawione na promieniowanie w pobliżu elektrowni, potwierdzono napromieniowanie 22 osób, a 190 mogło dostać przekraczające dawki promieniowania. Poziom promieniowania w elektrowni był dwa razy wyższy od maksymalnego zanotowanego dotychczas (okresowo wynosił 751,2 mikrosiwerta na godzinę (751,2 μSv/h)). Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej zapewniła, że kryzys nie grozi drugim "Czarnobylem". Podano, że łączna liczba osób ewakuowanych z terenów otaczających elektrownie Fukushima I i Fukushima II, wyniosła 184 670 osób.
15 marca w okolicy basenu wypalonego paliwa reaktora nr 4 wybuchł pożar (prawdopodobnie wskutek wybuchu wodoru) i moc dawki promieniowania w bezpośrednim sąsiedztwie reaktorów nr 3 i 4 znacznie wzrosła. Poziom promieniowania przy bramie elektrowni o godz. 1:00 w nocy czasu polskiego wynosił 11 930 mikrosiwertów na godzinę (11 930 μSv/h); promieniowanie stopniowo spadało. O godz. 18:00 czasu polskiego, przy budynku reaktora nr 3, w którym użyto paliwa typu MOX, zawierającego pluton, uzyskiwanego na drodze przetwarzania zużytego paliwa jądrowego, zanotowano poziom promieniowania równy 400 000 mikrosiwertów na godzinę (400 000 μSv/h), a przy budynku reaktora nr 4 zanotowano poziom promieniowania równy 100 000 mikrosiwertów na godzinę (100 000 μSv/h). Z terenu elektrowni czasowo ewakuowano cały personel; akcję ratowniczą kontynuowało tylko kilkudziesięciu ochotników. Francuski Urząd ds. Bezpieczeństwa Jądrowego (ASN) i fińska Agencja Bezpieczeństwa Radiacyjnego i Nuklearnego (STUK) uznały, że awarii mógłby zostać przypisany 6. stopień w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES. Władze japońskie wprowadziły wokół elektrowni strefę zakazu lotów o promieniu 30 km. Premier Japonii Naoto Kan oświadczył, że osoby mieszkające w promieniu od 20 do 30 km od elektrowni powinny pozostawać w domach. W dniach 13–15 marca w odległości ok. 1,5 km na południowy-zachód od reaktorów nr 1 i 2 zaobserwowano 13 emisji neutronów o poziomie promieniowania od 0,01 do 0,02 mikrosiwerta na godzinę (0,01–0,02 μSv/h).
16 marca w budynkach reaktorów nr 3 i 4 wybuchły pożary; nad reaktorem nr 3 unosił się biały dym. W całej elektrowni nastąpił znaczny wzrost promieniowania i tymczasowo wycofano z niej wszystkich pracowników. Japońskie Siły Samoobrony przygotowywały się do zrzutów wody ze śmigłowca, by schłodzić basen wypalonego paliwa przy reaktorze nr 3, lecz akcja ta nie została przeprowadzona ze względu na poziom radiacji znacznie przekraczający 50 000 mikrosiwertów na godzinę (50 000 μSv/h). Budowano drogę, którą wozy strażackie mogłyby dojechać do budynku reaktora nr 4; był on chłodzony przez policję za pomocą armatek wodnych. Według Federalnej Agencji Energii Atomowej Federacji Rosyjskiej (Rosatom) sytuacja w elektrowni rozwijała się według najgorszego scenariusza. Również rzecznik rządu Francji oznajmił, że katastrofa w Fukushima może mieć "większy rozmiar niż w Czarnobylu". Polska Państwowa Agencja Atomistyki poinformowała, że brak było wiarygodnych i potwierdzonych informacji o jakichkolwiek wynikach analiz rozmiarów awarii, które prowadziłyby do zmiany stopnia awarii w skali INES ze stopnia 4. na wyższy. Przy bramie głównej, moc dawki promieniowania gamma wynosiła 800 – 6400 mikrosiwertów na godzinę (800–6400 μSv/h); nie stwierdzono obecności neutronów.
17 marca japońskie śmigłowce wojskowe Boeing CH-47 Chinook rozpoczęły akcję zrzucania wody na przegrzewający się reaktor nr 3, wykazujący najwyższy poziom promieniowania (w dniu 15 marca przy budynku tego reaktora zanotowano poziom promieniowania 400 000 mikrosiwertów na godzinę (400 000 μSv/h)); reaktor nr 3 zalewano wodą także z armatek wodnych. Japońska Agencja Bezpieczeństwa Jądrowego i Przemysłowego (NISA) informowała, że poziom promieniowania w elektrowni od 12 godzin spadał.
18 marca na terenie kompleksu kontynuowano prace mające na celu chłodzenie reaktorów i przywrócenie zasilania. Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) zdementowała informacje o pojawieniu się objawów choroby popromiennej u jakichkolwiek osób. Japońska Agencja Bezpieczeństwa Nuklearnego i Przemysłowego (NISA) oceniła poziom awarii poszczególnych reaktorów jako następujący:
  • awarie w reaktorach nr 1, 2 i 3 zostały zakwalifikowane jako trzy odrębne awarie stopnia 5.
  • awaria chłodzenia w basenach zużytego paliwa w reaktorze nr 4, w którego rdzeniu w chwili trzęsienia ziemi nie było paliwa jądrowego, została zakwalifikowana jako incydent stopnia 3.
  • reaktory nr 5 i 6 nie stwarzały bezpośredniego zagrożenia, choć odnotowano wzrost temperatury w basenach wypalonego paliwa
19 marca ekipy ratownicze w dalszym ciągu pompowały wodę do rdzeni reaktorów nr 1, 2 i 3. Osiągnięto postęp w odtwarzaniu sieci energetycznej elektrowni: wybudowano prowizoryczną linię zasilającą system chłodzący reaktora nr 2, trwały prace nad doprowadzeniem zasilania mającego pomóc w chłodzeniu pozostałych bloków.
20 marca stan uszkodzonych reaktorów nieco się poprawił, ale sytuacja była ciągle niepewna. Rozpoczęto wlewanie 40 ton wody morskiej do basenów wypalonego paliwa w reaktorze nr 2 i polewano wodą baseny wypalonego paliwa w reaktorach nr 3 i 4. Udało się znacznie obniżyć temperaturę wody w basenach wypalonego paliwa w reaktorach nr 5 i 6.
21 marca trwały prace nad przywracaniem sprawności systemów elektrowni; m.in. rozpoczęto naprawę uszkodzonych urządzeń w jednym z bloków oraz wentylacji w sterowni reaktorów nr 1 i 2. Chwilami z reaktora nr 3 wydobywał się szary dym, a z reaktora nr 2 biały dym; doszło do krótkiego wzrostu poziomu promieniowania. Yukiya Amano, dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), stwierdził w Wiedniu, że sytuacja była ciągle bardzo poważna; oświadczył, że wierzy, iż kryzys zostanie skutecznie pokonany. Według komunikatu polskiej Państwowej Agencji Atomistyki stan poszczególnych reaktorów elektrowni był następujący:
Reaktor nr 1: Naruszona została struktura rdzenia reaktora i elementów paliwowych, ale nie było informacji o uszkodzeniu zbiornika ciśnieniowego reaktora. Obudowa bezpieczeństwa reaktora nie była naruszona. Systemy chłodzenia rdzenia nie funkcjonowały. Paliwo w zbiorniku ciśnieniowym reaktora było w znacznym stopniu odsłonięte. Do zbiornika reaktora i obudowy bezpieczeństwa reaktora dostarczano wodę morską. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony wskutek eksplozji wodoru. Rozważano podjęcie dostarczania wody morskiej do basenu wypalonego paliwa.
Reaktor nr 2: Sytuacja była podobna jak w reaktorze nr 1, z podejrzeniem naruszenia wewnętrznej obudowy bezpieczeństwa. Do zbiornika reaktora i basenu wypalonego paliwa dostarczana była woda morska. Budynek reaktora był lekko uszkodzony. Do reaktora podłączono zasilanie zewnętrzne.
Reaktor nr 3: Sytuacja podobna jak w reaktorze nr 1, choć wewnętrzna obudowa bezpieczeństwa mogła być nieuszkodzona. Kontynuowano dostarczanie wody morskiej do zbiornika reaktora i obudowy bezpieczeństwa. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony. Poziom wody w basenie wypalonego paliwa był niski, trwało napełnianie go wodą morską.
Reaktor nr 4: Przed wystąpieniem trzęsienia ziemi prowadzono prace remontowe i paliwo było wyładowane do basenu przechowawczego. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony wskutek eksplozji wodoru. Poziom wody w basenie przechowawczym był niski i trwało dostarczanie wody morskiej.
Reaktory nr 5 i nr 6: Paliwo, rdzenie i zbiornik ciśnieniowy reaktorniszczone. Trwała wentylacja budynków reaktorów w celu uniknięcia ewentualnej eksplozji wodoru. Przywrócono chłodzenie zbiorników wypalonego paliwa. Oba reaktory zostały podłączone fizycznie do sieci energetycznej.
22 marca po raz pierwszy podłączono kable zasilające do wszystkich sześciu reaktorów, lecz uruchomienie systemów chłodzenia reaktorów nr 1, 2 i 3 nie było możliwe i wymagało dalszych testów. Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 3. Polewano wodą baseny wypalonego paliwa, by nie dopuścić do wzrostu temperatury i wyparowania wody.
23 marca ok. godz. 4:20 po południu czasu japońskiego nad reaktorem nr 3 pojawił się czarny dym, który po godzinie stopniowo się rozwiał; według właściciela elektrowni, japońskiej firmy Tokyo Electric Power Company (TEPCO), o godz. 5:00 po południu czasu japońskiego poziom promieniowania przy bramie głównej elektrowni wynosił 265,1 mikrosiwerta na godzinę (256,1 μSv/h).
24 marca Japońskie Atomowe Forum Przemysłowe (JAIF) podało, że wewnętrzna obudowa bezpieczeństwa reaktora nr 3 była nieuszkodzona. Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 1.
25 marca rzecznik prasowy japońskiego rządu, Yukio Edano, stwierdził, że władze japońskie doradzają mieszkańcom obszaru położonego w promieniu od 20 km do 30 km od elektrowni dobrowolną ewakuację. Do chłodzenia uszkodzonych reaktorów zaczęto stosować wodę słodką (zamiast dotychczas stosowanej wody morskiej).
27 marca Yukiya Amano, dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), oświadczył, że kryzys nuklearny w Fukushimie może trwać tygodnie, a nawet miesiące. Prace na terenie elektrowni były utrudniane przez występujące miejscami silne skażenie radioaktywne: w podziemnej części budynku turbin koło reaktora nr 2, skażonej promieniotwórczą wodą, odnotowano poziom promieniowania przekraczający 1 000 000 mikrosiwertów na godzinę (1 000 000 μSv/h, czyli 1 Sv/h). Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 2. Z reaktorów nr 1, 2, 3 i 4 w dalszym ciągu wydobywał się biały dym.
28 marca w podziemnym tunelu technicznym biegnącym do reaktora nr 2 stwierdzono obecność kilku tysięcy metrów sześciennych silnie skażonej wody; w tunelu odnotowano poziom promieniowania przekraczający 1 000 000 mikrosiwertów na godzinę (1 000 000 μSv/h). Przekracza to normę 1150-krotnie.
29 marca przywrócono oświetlenie w sterowni reaktora nr 4.
2 kwietnia właściciel elektrowni, firma TEPCO, podejmowała starania mające na celu usunięcie skażonej wody z podziemnych części budynków turbin reaktorów nr 1, 2 i 3.
9 kwietnia firma TEPCO rozpoczęła budowę stalowego ogrodzenia mającego zapobiegać przedostawaniu się skażonej wody do Oceanu Spokojnego; wcześniej prowadzono zrzuty ok. 9000 ton nisko skażonej wody do morza, by zrobić miejsce na przechowywanie wody bardziej skażonej.
12 kwietnia japońska Agencja Bezpieczeństwa Nuklearnego i Przemysłowego (NISA) zmieniła klasyfikację awarii w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES: awarie reaktorów nr 1, 2 i 3 zostały sklasyfikowane łącznie jako jedna awaria stopnia 7. Nie zmieniono klasyfikacji awarii reaktora nr 4, która była w dalszym ciągu klasyfikowana jako incydent stopnia 3.
22 kwietnia Japońskie Ministerstwo Gospodarki, Handlu i przemysłu ogłosiło, że firma TEPCO przygotowała harmonogram prac naprawczych po awarii. Planowane czynności będą realizowane w okresie od 6 do 9 miesięcy. Stale pracowano nad zwiększeniem niezawodności zasilania elektrycznego bloków nr 1, 2 i 3. W celu zbadania poziomu promieniowania do wszystkich bloków wprowadzono roboty. W zbiornikach reaktorów od 1 do 4 stwierdzono obniżanie się temperatury. Natomiast blok 5 i 6 pozostawały w stanie zimnego wyłączenia.
5 maja po raz pierwszy technicy weszli do budynków z reaktorami.
3 czerwca w południowo-wschodnim kącie budynku reaktora nr 1, w pobliżu otworu w podłożu, z którego wydzielała się para, pracujący tam robot stwierdził promieniowanie na poziomie do 4 siwertów na godzinę (był to jak dotąd najwyższy poziom promieniowania zanotowany w powietrzu na terenie elektrowni).
1 sierpnia TEPCO poinformował o zarejestrowaniu między reaktorami nr 1 i 2 dawki 2 siwerty na godzinę. Jest to dawka śmiertelna, a w rzeczywistości może być jeszcze większa. W reaktorze numer 1 zanotowano rekordowe dla tego miejsca 5 siwertów na godzinę. Taki poziom promieniowanie jednak - według TEPCO - nie utrudnia prac technikom.
16 sierpnia TEPCO ogłosił zakończenie pierwszego etapu prac i przejście do następnego, który polega na zmniejszaniu skażenia środowiska. Spadła temperatura na dnie kotła ciśnieniowego.
16 grudnia TEPCO i rząd japoński ogłosiły, że w reaktorach temperatura spadła do poziomu, poniżej której można je uznać za wyłączone.

Pięćdziesięciu z Fukushimy
Nazwą tą (ang. Fukushima 50) zaczęto określać na świecie członków japońskich ekip ratowniczych, którzy ochotniczo pozostali na terenie elektrowni po ewakuacji większości personelu w dniu 15 marca 2011 i kontynuowali pracę mimo zagrożenia promieniowaniem. Początkowo było ich od 50 do 70; w późniejszym okresie ich liczba się zwiększyła. Porównywani do czterdziestu siedmiu rōninów z Akō, symbolu samurajskiej wierności, zostali uznani w Japonii i na świecie za bohaterów. Ludzie ci zostali laureatami Nagrody Księcia Asturii w dziedzinie "Zgody między Narodami" za rok 2011.

Skażenie radioaktywne
21 marca 2011 Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) podała, że dostępne dane pomiarów dokonanych w promieniu 16–58 km od elektrowni wskazywały na istnienie skażenia radioaktywnego na poziomie 0,2 – 0,9 megabekerela na metr kwadratowy (skażenie substancjami emitującymi promieniowanie beta i promieniowanie gamma). 23 marca 2011 poinformowano, że w jednym kilogramie gleby pobranej w miejscowości położonej w odległości 40 km na północny zachód od elektrowni odkryto promieniotwórczy cez-137 (czas połowicznego zaniku ok. 30 lat) o aktywności 163 kilobekereli. 24 marca 2011 roku podano, że w odległości 16 kilometrów na południe od elektrowni stwierdzono obecność promieniotwórczego jodu-131 (czas połowicznego zaniku ok. 8 dni) w ilości 19,1 razy przekraczającej dopuszczalne normy. 25 marca 2011 Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) podała, że pomiary dokonane w promieniu 34–62 km od elektrowni wskazywały na istnienie skażenia na poziomie 0.07 – 0.96 megabekerela na metr kwadratowy (skażenie substancjami emitującymi promieniowanie beta i promieniowanie gamma). 27 marca 2011 poinformowano, że na terenie elektrowni, w podziemnej części budynku turbin koło reaktora nr 2, w jednym centymetrze sześciennym znajdującej się tam skażonej wody stwierdzono jod-134 o aktywności 2,9 gigabekerela, jod-131 o aktywności 13 megabekereli, a także cez-134 i cez-137 o aktywności 2,3 megabekerela. Zgodnie z początkowymi szacunkami rządu Japonii podczas całej awarii wydostał się cez-137 o aktywności 15 PBq. Badacze, którzy później uwzględnili także skażenie poza Japonią, obliczyli, że ta aktywność wynosiła 36 PBq. Dla porównania w czasie katastrofy czarnobylskiej do środowiska naturalnego przedostał się cez-137 o aktywności 85 PBq. Zgodnie z raportem TEPCO z października 2011 roku w ciągu pierwszych 100 godzin awarii uwolnił się neptun o aktywności 7,6 PBq.

Obecność substancji promieniotwórczych w Polsce
25 i 26 marca 2011 polska Państwowa Agencja Atomistyki opublikowała komunikaty, w których poinformowała, że na terenie Polski stężenie jodu-131 wynosi kilkudziesiąt mikrobekereli na metr sześcienny powietrza. Były one miliony razy niższe niż w czasie trwania awarii elektrowni jądrowej w Czarnobylu i nie zagrażały zdrowiu ludności ani środowisku naturalnemu. 2 kwietnia 2011 polskie Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej podało, że pierwsze warstwy powietrza znad elektrowni Fukushima, zawierające niewielkie ilości radionuklidów pochodzenia sztucznego (głównie promieniotwórczego jodu-131), dotarły nad Polskę ok. 23 marca 2011. Od chwili pojawienia się nad Polską mas powietrza znad elektrowni stężenia izotopów pochodzenia sztucznego w powietrzu systematycznie rosły; stężenie jodu-131 zanotowane w dniach 28–30 marca 2011 wynosiło kilka milibekereli (mBq) na metr sześcienny powietrza (najwięcej w Łodzi: 8,3 ± 0,14 mBq/m3). Była to wartość wyższa, niż zalecana przez amerykańską Environmental Protection Agency (EPA), która uznaje za takowe stężenie jodu-131 w powietrzu poniżej 2,1 x 10-13 Ci/m3, czyli 7,8 mBq/m3. W innych polskich miastach, w których wykonano pomiary, stężenie utrzymywało się poniżej tego poziomu. Stężenie jodu-131 nie stwarzało zagrożenia, gdyż nawet najwyższe zanotowane w Polsce stężenie 8 mBq/m3 oznaczało zaledwie 0,008 rozpadu radioaktywnego jodu na sekundę w metrze sześciennym powietrza. Byłoby to około 0,00003 mSv, gdyby człowiek oddychał takim (tzn. niezawierającym innych substancji promieniotwórczych, naturalnie występujących w atmosferze) powietrzem przez 5 dni, co stanowi dawkę 80 000 razy mniejszą od średniej rocznej dawki naturalnej (2,4 mSv/rok). 1 kwietnia 2011 stężenie jodu-131 zmniejszyło się, co mogło oznaczać, że powietrze z największą ilością substancji promieniotwórczych opuściło terytorium kraju. Było ono wtedy dziesiątki tysięcy razy niższe niż w czasie awarii elektrowni atomowej w Czarnobylu.

Reakcje międzynarodowe
14 marca 2011 kanclerz Niemiec Angela Merkel ogłosiła trzymiesięczne moratorium na wdrożenie ustawy przedłużającej okres eksploatacji elektrowni atomowych, a 15 marca 2011 w Niemczech zapowiedziano przejściowe wyłączenie siedmiu elektrowni atomowych zbudowanych przed 1980 rokiem. W Wenezueli prezydent Hugo Chávez polecił wstrzymać wszystkie projekty rozwoju energetyki jądrowej. W Izraelu premier Beniamin Netanjahu oświadczył, że realizacja przez jego kraj cywilnego programu nuklearnego stała się mało prawdopodobna. Włochy ogłosiły roczne moratorium na budowę elektrowni jądrowych. 15 marca 2011 Rosja oświadczyła, że jest gotowa do ewakuacji Wysp Kurylskich i Sachalinu w razie pogorszenia sytuacji. 16 marca 2011 ambasada Stanów Zjednoczonych w Tokio zaleciła obywatelom amerykańskim mieszkającym w promieniu 80 km od elektrowni opuszczenie tego terenu lub pozostawanie w domach.


Ilustracja przebiegu awarii reaktorów nr 1, 2, 3, 4 w dniach 12–15 marca 2011
Wizualizacja stanu budynku reaktora nr 1 przed eksplozją wodoru i po wybuchu
Stalowa osłona bezpieczeństwa reaktora nr 1 EJ Browns Ferry, takiego samego typu jak w Fukushimie. Zbiornik w kształcie gruszki to zbiornik suchy (drywell) mieszczący zbiornik ciśnieniowy reaktora. Poniżej, w kształcie pierścienia, zbiornik basenowy (wetwell) kondensatora pary. Na pierwszym planie głowica zbiornika suchego.
Mapka okolic elektrowni przygotowana przez amerykański Departament Energii i National Nuclear Security Administration (NNSA), obrazująca aktywność substancji promieniotwórczych, które osiadły na powierzchni gruntu, przygotowana w dniach 17–19 marca 2011, wyskalowana w miliremach na godzinę (mrem/h) (1 milirem = 10 mikrosiwertów; pomiary nie przekroczyły wartości 30 mrem/h)
Mapka okolic elektrowni przygotowana przez amerykański Departament Energii i National Nuclear Security Administration (NNSA), obrazująca aktywność substancji promieniotwórczych, które osiadły na powierzchni gruntu, oparta na pomiarach z 30 marca – 3 kwietnia 2011, wyskalowana w miliremach na godzinę)

piątek, 9 marca 2012

Wszystkiego Najlepszego !!! Tanjoubi Omedetou !!! Happy Birthday !!!

Z okazji tego, iż dzisiaj są Moje 24 Urodziny :) - Artykuł będzie im poświęcony :D Japońskie Torty, Kto ze sławnych Japończyków urodził się w tym samym dniu co Ja plus teledysk Urodzinowy :) Zapraszam do Świętowania wraz ze Mną ;)




Urodzeni 9 marca:



Cesarz Go-Nijō (jap. 後二条天皇 Go-Nijō tennō, 9 marca 1285 r. zmarł 10 września 1308) — 94. cesarz Japonii, według tradycyjnego porządku dziedziczenia. Przed wstąpieniem na tron nosił imię książę Kuniharu (jap. 邦治親王 Kuniharu-shinnō). Był najstarszym synem cesarza Go-Uda. Go-Nijō panował w latach 1301-1308. Mauzoleum cesarza Go-Nijō znajduje się w Sakyō-ku w Kioto. Nazywa się ono Kitashirakawa no misasagi.

Stephen Fumio Hamao (jap. 濱尾文郎 Hamao Fumio; ur. 9 marca 1930 w Tokio − zm. 8 listopada 2007 tamże), japoński duchowny katolicki, biskup Jokohamy i przewodniczący Konferencji Episkopatu Japonii, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.
Studiował w seminarium i na uniwersytecie w Tokio, później w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. 21 grudnia 1957 święceń kapłańskich udzielił mu Arcybiskup Pietro Sigismondi. Po powrocie do Japonii pracował w archidiecezji tokijskiej; był m.in. sekretarzem arcybiskupa Petera Tatsuo Doi, wicekanclerzem archidiecezji, notariuszem i zastępcą oficjała (przewodniczącego) trybunału arcybiskupiego, członkiem rady prezbiterów i komisji ds. przygotowania synodu archidiecezjalnego.
5 lutego 1970 został mianowany biskupem pomocniczym Tokio, ze stolicą tytularną Oreto; sakry biskupiej udzielił mu 29 kwietnia 1970 w Tokio arcybiskup Bruno Wustenberg, pełniący wówczas obowiązki pronuncjusza w Japonii. W październiku 1979 Hamao został przeniesiony na stolicę biskupią Jokohama; stojąc na czele tej diecezji był także przewodniczącym Konferencji Episkopatu Japonii w latach 80. Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w 1998 w specjalnej sesji poświęconej Kościołowi Azji.
15 czerwca 1998 zrezygnował z rządów diecezją i został przeniesiony do pracy w Kurii Rzymskiej. Promowany do godności arcybiskupa tytularnego, objął funkcję prezydenta Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. W październiku 2003 został wyniesiony do godności kardynalskiej, otrzymał diakonię S. Giovanni Bosco in via Tuscolana. W chwili śmierci papieża Jana Pawła II (2005) pełnienie przez kardynała Hamao funkcji szefa Papieskiej Rady uległo zawieszeniu. Ponownie objął obowiązki po wyborze Benedykta XVI; złożył rezygnację w marcu 2006 po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Zmarł wieczorem 8 listopada 2007 roku w Tokio w wieku 77 lat.

Japońskie torty urodzinowe:

 

wtorek, 6 marca 2012

Japońskie święta, festiwale i festyny


W Japonii corocznie organizowane sią liczne święta, festiwale i festyny (jap. matsuri) związane z kilkusetletnią tradycją w danej miejscowości. Bywają także na nowo wskrzeszone te, o których kiedyś zapomniano. Obchodom i ceremoniom towarzyszą gwarne tłumy mieszkańców i turystów - mają one także swoich sponsorów, których nazwiska wywiesza się na tabliczkach przy głównym trakcie. Poniżej kilka przykładów z uroczystości, które odbyły się na przestrzeni roku.

1. DAIDAIKAGURA MATSURI (Tochigi pref.)
Lokalni mieszkańcy w maskach i kimonach przedstawiają kagurę (uświęcona muzyka i taniec oparte na mitach Shinto).

2. KASEDORI (Yamagata pref.)
Uczestnicy ubrani w kendai (ubiory przedstawiające ptaki) tańczą wokół ognia modląc się o sukcesy w biznesie i bezpieczeństwo przed ogniem.

3. DOYA-DOYA (Osaka pref.)
Mężczyźni w czerwonych i białych opaskach na biodrach usiłują złapać amulety spadające z sufitu świątyni. Festiwal zaczyna się w dniu Nowego Roku i trwa do 14 stycznia.

4. KOCHATA NO HATA Matsuri(Fukushima pref.)
Lokalni mieszkańcy niosą około 100 kolorowych flag i paradują na górze Kochata w nawiązaniu do legendy z okresu Heian.

5. ROSOKU MATSURI (Niigata pref.)
Corocznie 2 listopada mieszkańcy zapalają czerwone świece i ofiarowują prezenty zgromadzonym tu bogom według legendy Shinto. Około 120000 świec pali się w tym rytuale do rana.

6. JA MATSURI (Chiba pref.)
Co roku 15 listopada mieszkańcy niosą na ramionach 8 m. długości węża ze słomy w celu przepędzenia złych duchów.

7. CHOCHIN MATSURI (Fukushima pref.)
Siedem platform po 300 lampionów paraduje nocą, które świecą uświęconym ogniem ze świątyni Nichonmatsu. Bębny i gongi towarzyszą tańcom młodych ludzi.


8. WARAJI MATSURI (Mie pref.)
Mieszkańcy niosą 1,3m szerokości i 3m długości sandał ze słomy aby wrzucić go do morza w celu wystraszenia mitycznego olbrzyma, który kiedyś wyrządził tu szkody.

9. CHAGUCHAGU - UMAKKO (Iwate pref.)
Udekorowane konie paradują na drodze u podnóża góry Iwate. Festiwal datowany jest na wczesny okres Edo i odbywa się przed sadzeniem ryżu.


10. MINO MATSURI (Gifu pref.)
Doroczna parada papierowych kwiatów Minko ma początki w epoce Edo i towarzyszyła modłom o deszcz . Była też okazją do promocji produkcji papieru.

11. HINA NO TSURUSHI KAZARI Matsuri (Shizuoka pref.)
Około 90 różnych aranżacji zawieszonych na nitkach lalek dookoła ceremonialnego ołtarza można oglądać w tej okolicy aż do 7 kwietnia. Festiwal korzeniami sięga epoki Edo.

12. HADAKA MATSURI (Chiba pref.)
W nawiązaniu do legendy o tym jak bogowie pojawili się na brzegu morza, corocznie grupa młodych mężczyzn niesie przenośną świątyniię na ramionach brzegiem morza.

13. TATEMON FESTIWAL (Toyama pref.)
Tatemony mają przypominać żeglujące łodzie. Mają wysokość 15m i udekorowane są 90-ma latarniami. Ceremonia ta organizowana jest dla zapewnienia bezpieczeństwa rybakom i dla pomyślnych połowów.

14. DORONKO MATSURI (Chiba pref.)
W części ceremonii mężczyźni niosą na rękach przez błotniste pola ryżowe dzieci w celu zapewnienia im zdrowia oraz dla pomyślnych zbiorów.

15. HIWATARI MATSURI (Ibaraki pref.)
We czwartek w czasie zimowego przesilenia organizowana jest ceremonia chodzenia po ogniu przez Shintoistów. Uczestnicy w czasie przejścia przez rozpalone węgle niosą na rękach dzieci lub ubrania domowników oczyszczając je i chroniąc w ten sposób przed wszelkim złem.

16. FUKAGAWA MATSURI (Tokyo)
Podczas ceremonii mężczyźni i kobiety niosą przenośną świątynię i podczas drogi spryskują ją wodą i siebie nawzajem. Tradycja wywodz się z okresu Edo.

17. OTAUE -SHINJI (Osaka)
W czasie ceremonii dzieci ubrane kolorowo tańczą dla pomyślności zbiorów na polach ryżowych. Tradycja ta ma przeszło 1700 lat.


18. AWA ODORI (Koenjo w Tokio)
Od około 400 lat taniec Awa ("Taniec Głupców") odbywa się 27 sierpnia w Tokushima i związany jest z buddyjską ceremonią O-bon, kiedy według wierzeń dusze zmarłych powracają do domów swoich przodków.

Kilka fotek z poszczególnych świąt:



sobota, 3 marca 2012

Maj nejm is ... Watashi wa ... czyli Imiona i Nazwiska po japońsku

Dam dziś imiona i nazwiska japońskie. Moim zdaniem mogą się wam przydać. Możecie wtedy wymyślić sobie jakiś nick itp. Mi przydały się wiele razy do wymyślania najróżniejszych nicków czy zdrobnień. Enjoy !




Imiona męskie


Aki
Akihisa
Akihito
Akinori
Akira
Atasuke
Atshushi
Bussho
Chuichi
Doi
Dokuohtei
Eiichi
Eiji
Eijiro
Eisaku
Eizo
Ekiken
Etsuya
Fujio
Fukusaburu
Fumiaki
Fumihiro
Genpaku
Gihei
Go
Goemon
Goro
Hachemon
Hachigoro
Hajime
Haruhiko
Haruhiro
Haruki
Harumi
Hayato
Heihachiro
Hideki
Hidemichi
Hideo
Hidetora
Hideyoshi
Higashikuni
Hikaru
Hiro
Hirobumi
Hirokichi
Hirokumi
Hiroshi
Hirotaka
Hiroya
Hiroyasu
Hiroyuki
Hisaki
Hisashi
Hisato
Hisayuki
Hitoshi
Horiuchi
Ichiro
Ichizo
Iemitsu
Iesada
Ieyasu
Ieyoshi
Ikemoto
Isamu
Isao
Isei
Isoruko
Isoshi
Izo
Jiro
Josuke
Jou
Jun
Junichi
Junzo
Kakuei
Kaoru
Katsumi
Katsunosuki
Katsuyoshi
Katsuyuki
Katzumi
Kaz
Kazuhiko
Kazuhiro
Kazuma
Kazunari
Kazuo
Kazuyoshi
Kazuyuki
Kei
Keiji
Keizo
Kenichi
Kenji
Kenjiro
Kichisaburo
Kiichi
Kijuro
Kimitada
Kinji
Kinnojo
Kiyohisa
Kiyoshi
Kobo
Koichi
Koji
Koki
Konosuke
Kosho
Kumanosuke
Kunihiko
Kunimichi
Kunio
Kuniyuki
Kyoji
Makoto
Manabu
Manobu
Maresuke
Marihito
Masahide
Masaki
Masami
Masamichi
Masanori
Masao
Masaru
Masashi
Masatake
Masayoshi
Masazumi
Mashashi
Masu
Masuhiro
Masujiro
Masutaro
Matashichi
Matsudaira
Matsuo
Matsuta
Meiji
Michio
Minoru
Mito
Mitsuhide
Mitsuo
Mobumasu
Morihiro
Morimasa
Motoki
Motoshige
Motoyuki
Munoto
Murai
Mushanokoji
Mutsohito
Naofumi
Naohiro
Naoki
Natsume
Natsuo
Noboru
Nobuharu
Nobuhiko
Nobuo
Noburo
Nobusuke
Nobuyoki
Norishige
Noritada
Noritoshi
Oda
Ogai
Okakura
Orinosuke
Osamu
Ryoko
Ryu
Ryunosuke
Ryutaro
Saburo
Sachi
Sadaharu
Sadatake
Sadayoshi
Saneatsu
Sanjuro
Satoru
Satoshi
Sawao
Seiji
Seiki
Seinosuke
Seiryo
Seishisai
Seisi
Seitaro
Sessue
Shiba
Shichirobei
Shigekazu
Shigeru
Shigetaka
Shigochiyo
Shinichi
Shinji
Shinobu
Shinsaku
Shirai
Shirosama
Shogo
Shoji
Shoko
Shosuke
Shotaro
Shozo
Shuji
Shukishi
Shumkichi
Shun
Shunichi
Shunji
Shunsuke
Shuzo
Soh
Soichiro
Soseki
Sosuke
Subaru
Suezo
Sugimoto
Sugita
Sumio
Sumiteru
Susumu
Tadashi
Tadayuki
Tagashashi
Taisho
Taisuke
Taizo
Takahashi
Takahiro
Takamasa
Takanobu
Takanori
Takao
Takashi
Takayuki
Takechi
Takehide
Takeichi
Takenao
Takeo
Takeshi
Taki
Takuji
Takuro
Takuya
Tamotsu
Tango
Tanzan
Taro
Tashiaki
Tashiro
Tatsuya
Tenshin
Teriuihi
Tetsu
Tetsui
Thoki
Toichi
Toin
Tokaji
Tokugawa
Tokuhei
Tokutomi
Tomiichi
Tomiji
Torazo
Toshiaki
Toshikasu
Toshiki
Toshinobu
Toshio
Toshiro
Toshiyuki
Toyoaki
Toyokazu
Toyotomi
Tsuginori
Tsuneari
Tsutomu
Ukyo
Waotaka
Washichi
Yaichiro
Yakumo
Yasotaro
Yasuhiko
Yasuhiro
Yasuo
Yasuoka
Yasushi
Yatsuhiro
Yeijiro
Yo
Yoichi
Yoshida
Yoshihide
Yoshihiro
Yoshihisa
Yoshihito
Yoshii
Yoshiki
Yoshimatsu
Yoshinobu
Yoshio
Yoshitaka
Yoshiyuki
Yosuke
Yuichi
Yuji
Yujiro
Yukichi
Yukio
Yunosuke


Imiona żeńskie


Aiko
Akemi
Akiko
Atsuko
Aya
Ayako
Ayano
Chie
Chieko
Chika
Chikuma
Chinatsu
Chitose
Chiyeko
Chiyo
Echiko
Eiko
Emi
Emiko
Eri
Eriko
Etsuko
Fujiko
Fumi
Fumiko
Fusae
Fuyuko
Gemmei
Ginko
Hama
Hanae
Hanako
Haniko
Harukichi
Hideko
Hikaru
Hiroe
Hiroko
Hiromi
Hisa
Hisae
Hisako
Hitomo
Hitoshi
Iku
Inoue
Ise
Itsuko
Junko
Juri
Kaede
Kahori
Kaori
Kaoru
Katsuko
Katsumi
Kayoko
Kazuko
Kazumi
Keiko
Kimie
Kin
Kinuko
Kinuye
Kinuyo
Kita
Kiyo
Kiyoko
Kiyomi
Kochiyo
Koiso
Koken
Kumi
Kumiko
Kunie
Kuniko
Kyoko
Mai
Maki
Makiko
Mako
Mami
Mana
Mari
Mariko
Masae
Masako
Masami
Matsu
Mayumi
Megu
Megumi
Michi
Michiko
Midori
Mieko
Miho
Miiko
Miki
Miliko
Mina
Minako
Mineko
Misako
Mitsu
Mitsuko
Mitsuyo
Miwako
Miyako
Miyo
Miyoko
Miyoshi
Naoko
Naora
Norie
Noriko
Ochiyo
Oharu
Okichi
Okiku
Omitsu
Otsu
Otsune
Raicho
Rei
Reiko
Rika
Sachiko
Sadako
Saeko
Saito
Sakamae
Sakue
Sama
Saori
Sata
Satoko
Seiko
Seki
Setsuko
Shige
Shioko
Shizu
Shoken
Shoko
Sué
Sui
Suko
Sumi
Sumie
Sumiko
Suzue
Suzuko
Tai
Takako
Tamafune
Tamaki
Tamami
Tamiko
Taniko
Tansho
Teruyo
Toku
Tomi
Tomiko
Tomoko
Tomomi
Toshie
Toshiko
Toyoko
Tsuki
Tsuya
Umeka
Umeko
Urako
Utako
Yae
Yaeko
Yasu
Yasuko
Yoko
Yoshike
Yoshiko
Yuka
Yuki
Yukiko
Yukiyo
Yuko
Yumi
Yumiko
Yuriko
Yusuke


Nazwiska


Abe
Abukara
Adachi
Aida
Aihara
Aizawa
Ajibana
Akaike
Akatsuka
Akechi
Akutagawa
Amagawa
Amaya
Amori
Anzai
Aoki
Araki
Arakida
Arato
Asahara
Asahi
Asai
Asano
Ashida
Asuhara
Atshushi
Chiba
Chino
Chishu
Choshi
Daishi
Dan
Date
Deguchi
Deushi
Doi
Egami
Eguchi
Ekiguchi
Endo
Endoso
Enoki
Eto
Fuchida
Fugunaga
Fujimaki
Fujimoto
Fukao
Fukuda
Fukumitsu
Fukunaka
Fukuoka
Fukusaku
Fukuzawa
Funabashi
Furusawa
Fuschida
Fuse
Gakusha
Genda
Gensai
Goto
Gushiken
Hachirobei
Haga
Hagino
Hama
Hamada
Hamamoto
Hanabusa
Hanari
Handa
Hara
Harada
Haruguchi
Hashimoto
Hatoyama
Hattori
Hayakawa
Hayami
Hayashi
Hayata
Hayuata
Hida
Hideaki
Hideki
Hideyoshi
Higashiyama
Higo
Higoshi
Hike
Hiraoka
Hirata
Hiratasuka
Hirayama
Hiro
Hirose
Hiroyuki
Hisamatsu
Hitomi
Hiyama
Hokusai
Honda
Hori
Horigoshi
Horiuchi
Hosokawa
Hosokaya
Hotate
Ibuka
Ichimonji
Ichiro
Idane
Ieyasu
Igarashi
Ihara
Iida
Iijima
Iitaka
Ijichi
Ijiri
Ikeda
Ikina
Ikoma
Imada
Imaizumi
Imamura
Ina
Inaba
Inihara
Inoguchi
Inokuma
Inoue
Irie
Iriye
Isayama
Ise
Iseki
Ishibashi
Ishida
Ishiguro
Ishihara
Ishikawa
Ishimaru
Ishimura
Ishinomori
Ishiyama
Isobe
Itami
Ito
Itoh
Iwahara
Iwakura
Iwasaki
Izumi
Jimbo
Jumonji
Kagabu
Kagawa
Kahaya
Kaibara
Kaima
Kajahara
Kajitani
Kajiyama
Kakutama
Kamachi
Kamata
Kaminaga
Kamio
Kamioka
Kamisaka
Kamon
Kanegawa
Kaneko
Kanesaka
Karamorita
Karube
Karubo
Kasahara
Kasai
Kasamatsu
Kase
Kasuse
Kataoka
Katayama
Katayanagi
Kate
Kato
Katoaka
Katsu
Katsumata
Katsura
Kawabata
Kawachi
Kawagichi
Kawagishi
Kawaguchi
Kawaii
Kawamura
Kawasaki
Kawasawa
Kawasie
Kaza
Kenmotsu
Kentaro
Kihara
Kijmuta
Kikkawa
Kikuchi
Kikui
Kimio
Kimiyama
Kimura
Kinashita
Kinugasa
Kiski
Kobayashi
Kobi
Kodama
Koga
Koguchi
Koizumi
Kojima
Kokan
Komagata
Komatsu
Komatsuzaki
Komine
Komiya
Komon
Kon
Konda
Kondo
Konishi
Kono
Konoe
Koruba
Koshin
Kotara
Koyama
Koyanagi
Kubota
Kumasaka
Kunda
Kuno
Kunomasu
Kuramochi
Kuramoto
Kurmochi
Kurofuji
Kurogane
Kurohiko
Kuroki
Kusatsu
Kuwabara
Kyubei
Maeda
Maehata
Maeno
Makuda
Marubeni
Marugo
Marusa
Maruyama
Masanobu
Mashita
Masoni
Masudu
Masuko
Masuzoe
Matokai
Matoke
Matsuda
Matsumara
Matsumoto
Matsumura
Matsuoka
Matsura
Matsushita
Matsuya
Matsuzawa
Mazawa
Mazuka
Mifune
Mihashi
Miki
Mishima
Mitsubishi
Mitsui
Mitsukuri
Mitsuwa
Mitsuya
Miura
Miwa
Miyagi
Miyahara
Miyajima
Miyake
Miyamae
Miyamoto
Miyazaki
Miyazawa
Mizoguchi
Mizuno
Modegi
Momotami
Momotani
Mori
Morimoto
Morioka
Morisue
Morita
Morri
Moto
Motoyoshi
Murakami
Muraoka
Murasaki
Murase
Murata
Muruyama
Nagai
Nagano
Nagasawa
Nagase
Nagatsuka
Nagumo
Naito
Nakada
Nakadai
Nakadan
Nakagawa
Nakahara
Nakajima
Nakamoto
Nakamura
Nakane
Nakano
Nakanoi
Nakao
Nakasone
Nakata
Nakatoni
Nakayama
Nakazawa
Narato
Narita
Nataga
Nawabe
Nemoto
Ninomiya
Nishi
Nishihara
Nishikawa
Nishimoto
Nishimura
Nishio
Nishiwaki
Nobunaga
Noda
Nogi
Noguchi
Nogushi
Nomura
Nose
Nozara
Numajiri
Numata
Ochiai
Ochida
Odaka
Ogata
Ogura
Ohba
Ohira
Ohka
Ohmae
Oichi
Oinuma
Okabe
Okada
Okakura
Okamoto
Okamura
Okanao
Okano
Okimasa
Okimoto
Okita
Okubo
Okuda
Okui
Okura
Omori
Ono
Onohara
Oshima
Oshin
Ota
Otaka
Otake
Otani
Otsu
Otsuka
Ozaki
Ozawa
Ozu
Raikatuji
Ryusaki
Sada
Saeki
Saga
Saiki
Saito
Saitoh
Saji
Sakai
Sakamoto
Sakata
Sakiyurai
Sakoda
Sakubara
Sakuraba
Sakurai
Sanda
Sano
Santo
Sasakawa
Sasaki
Sassa
Satake
Sato
Satoh
Sawamatsu
Sayuki
Sekigawa
Sekine
Sekozawa
Seo
Serizawa
Shiba
Shibaguchi
Shibanuma
Shibasaki
Shibasawa
Shibata
Shibukji
Shichirobei
Shidehara
Shiga
Shiganori
Shige
Shigeki
Shigi
Shimada
Shimakage
Shimamura
Shimanouchi
Shimedzu
Shimizu
Shimohira
Shimura
Shinko
Shinozaki
Shinozuka
Shintaro
Shiokawa
Shiomi
Shionoya
Shioya
Shirai
Shirane
Shirasu
Shirokawa
Shiskikura
Shobo
Sohda
Soho
Someya
Sone
Sonoda
Soseki
Sotomura
Suenami
Sugai
Sugase
Sugawara
Sugiatni
Sugimura
Sugita
Sugiyama
Sumitimo
Sunada
Suzuki
Tabuchi
Taguchi
Taka
Takabe
Takagaki
Takagawa
Takagi
Takahama
Takahashi
Takano
Takara
Takashi
Takeda
Takei
Takekawa
Takemitsu
Takemura
Takeshita
Taketomo
Takimoto
Taku
Takudo
Takudome
Tamura
Tamuro
Tanaka
Tani
Taniguchi
Tansho
Tarumi
Tatenaka
Tatsuya
Temko
Tenshin
Terada
Terakado
Terauchi
Tochikura
Togo
Tokaji
Tokuda
Tokuoka
Tomika
Tomonaga
Tomori
Tono
Torisei
Toru
Toyama
Toyoshima
Toyota
Toyotomi
Tsucgimoto
Tsuchie
Tsuda
Tsuji
Tsujimura
Tsukada
Tsukahara
Tsukamoto
Tsukatani
Tsukawaki
Tsukehara
Tsurimi
Tsutomu
Uboshita
Uchida
Uchiyama
Ueda
Uemura
Uetake
Ui
Umari
Umehara
Umeki
Uno
Usami
Ushiba
Watabe
Watanabe
Watnabe
Yamada
Yamaguchi
Yamaha
Yamahata
Yamakawa
Yamakazi
Yamamoto
Yamamura
Yamanaka
Yamanouchi
Yamashita
Yamato
Yamawaki
Yamazaki
Yamhata
Yamura
Yanagawa
Yanagimoto
Yano
Yasuda
Yasuhiro
Yasujiro
Yasukawa
Yasutake
Yoemon
Yokoyama
Yoshida
Yoshifumi
Yoshihara
Yoshikawa
Yoshinobu
Yoshioka
Yoshitomi
Yoshizaki
Yoshizawa
Yunokawa