Premiera Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm Generations na przełomie marca i kwietnia

30 marca oficjalna premiera Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm Generations na PS3. Demo jest już dostępne od jakiegoś czasu i jeżeli oryginał będzie rzeczywiście taki jak pokazali w demówce - to naprawdę warto poczekać jeszcze te parę dni i zakupić tą jakże wyśmienitą grę !!!!

Poniżej przedstawiam trailer:

Dzień Wiosennej Ekwinokcji "Shunbun no hi"

U nas 1 dzień wiosny a w Japonii dla odmiany obchodzone są "Zaduszki". Zobaczcie mniej więcej jak to wygląda. Nie będzie tego dużo, ale zawsze to już coś ;)

Zrównanie wiosenne podług kalendarza solarnego (shunbun-no hi), przypadające w dniu 20 lub 21 marca. Święto to jest jednym z największych Japońskich Świąt Narodowych. Według kalendarza buddyjskiego, to zrównanie jest także zwane Higan no Chu Nichi, tak samo jak jesienne. W okolicach tego dnia większość ludzi odwiedza groby swoich przodków.

Kilka fotek:



Biały dzień "Howaito de" - kontynuacja Walentynek

Biały Dzień (jap. ホワイトデー, Howaito de, od ang. White Day) – święto japońskie przypadające 14 marca, czyli miesiąc po Walentynkach. Według japońskiego obyczaju w Walentynki to kobiety dają prezenty mężczyznom, zwyczajowo coś czekoladowego, zaś w Biały Dzień mężczyźni mają okazję odwdzięczyć się, dając prezenty płci żeńskiej. Biały Dzień jest obecnie obchodzony w Japonii, Korei Południowej i na Tajwanie. Święto to zaczyna również zdobywać dużą popularność w Hongkongu, gdzie wpływy japońskie są bardzo silne. Święto zostało ustanowione w Japonii w 1978 przez Ogólnokrajową Spółdzielnię Przemysłu Cukierniczego (jap. 全国飴菓子工業協同組合, Zenkoku Amegashi Kogyō Kyōdōkumiai, skr. 全飴協 – zen’amekyō) jako „odpowiedź” na jednostronne obchody Walentynek, w których tylko kobiety wręczały upominki. Początkowo za najlepszy podarunek uważane były pianki, od których pochodzi pierwotna nazwa – Dzień Pianek (ang. Marshmallow Day), później zmieniono ją na bieżącą. Obecnie zakres wręczanych upominków nie ogranicza się już wyłącznie do słodyczy i obejmuje również prezenty takie jak kwiaty, biżuteria, bielizna itd.

Rocznica Katastrofy Elektrowni Jądrowej Fukushima I

Z okazji rocznicy tego tragicznego w skutkach wydarzenia dla Kraju Kwitnącej Wiśni zamieszczam artykuł plus jeżeli uda mi się znaleść tudzież zdobyć pełny film dokumentalny - również umieszcze na stronie. Póki co dokładniejsze informacje na temat tragedii

Katastrofa elektrowni jądrowej Fukushima I
(jap. 福島第一原子力発電所事故, Fukushima Dai-Ichi Genshiryoku Hatsudensho Jiko) – seria wypadków jądrowych w elektrowni atomowej Fukushima I w Japonii, do których doszło w 2011 roku w wyniku trzęsienia ziemi u wybrzeży Honsiu, w tym jedna awaria stopnia 7. w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES (łącznie sklasyfikowane awarie reaktorów jądrowych nr 1, 2 i 3), połączona z emisją substancji promieniotwórczych do środowiska, związaną m.in. z przedostaniem się do środowiska skażonej wody morskiej stosowanej do chłodzenia reaktorów. W reaktorach nr 1, 2 i 3 doszło do stopienia rdzeni. Z powodu obaw o bezpieczeństwo elektrowni jądrowych starszego typu, 8 z nich zamknięto w Niemczech. Wiele społeczeństw nastawiło się negatywnie do energetyki jądrowej. 14 kwietnia 2011 roku Junichi Matsumoto, pełniący obowiązki prezesa firmy TEPCO, właściciela elektrowni Fukushima I, stwierdził na konferencji prasowej, że z punktu widzenia emisji materiałów radioaktywnych katastrofa była równa katastrofie jądrowej w Czarnobylu lub od niej większa; jednocześnie Japońska Komisja Bezpieczeństwa Nuklearnego oceniała, że ilość uwolnionego materiału promieniotwórczego wynosiła ok. 10 procent tego, co zostało uwolnione w trakcie katastrofy w Czarnobylu. Po trzęsieniu ziemi do incydentu stopnia 3. doszło także w elektrowni atomowej Fukushima II, położonej w odległości 11 km, lecz sytuację opanowano.


Bezpośrednie skutki trzęsienia ziemi i tsunami
Trzęsienie ziemi o sile 9 stopni w skali Richtera nastąpiło 11 marca 2011 roku o 14:46 JST (5:46 UTC). Hipocentrum położone było pod dnem Oceanu Spokojnego, na głębokości 24 lub 32 km, około 130 kilometrów na wschód od wybrzeża Tōhoku, na którym znajduje się elektrownia Fukushima I, wyposażona w sześć reaktorów wodnych wrzących (BWR). Tego dnia w elektrowni reaktory 1, 2 i 3 były włączone, podczas gdy reaktory 4, 5 i 6 były wyłączone z powodu okresowej kontroli. Kiedy trzęsienie zostało zarejestrowane, wszystkie pracujące reaktory zostały wyłączone.
Po wyłączeniu reaktorów ustał proces wytwarzania elektryczności. W normalnej sytuacji systemy kontroli i chłodzenia elektrowni zasilane są w takim przypadku z sieci zewnętrznej. Tym razem było to jednak niemożliwe z powodu uszkodzeń sieci elektrycznej, będących następstwem trzęsienia ziemi. Działające w sytuacji awaryjnej generatory prądotwórcze diesla włączyły się prawidłowo, zatrzymały się jednak nagle o 15:41, pozbawiając elektrownię zasilania prądem. Stało się tak, ponieważ, mimo zabezpieczenia elektrowni od strony morza murem oporowym, fala tsunami będąca następstwem trzęsienia ziemi przelała się górą, zalewając nisko położone pomieszczenia generatorów i niszcząc zbiorniki paliwa dla generatorów. Zgodnie z procedurami regulowanymi prawem japońskim sytuacja zagrożenia wymagała powiadomienia władz i właściciel elektrowni – Tokyo Electric Power Company (TEPCO) – uczynił to natychmiast, równocześnie ogłaszając w komunikacie prasowym "pierwszy stopień zagrożenia". Po awarii generatorów diesla, systemy kontroli były zasilane przez baterie działające maksymalnie przez 8 godzin. Przekazane dodatkowo baterie z innych elektrowni atomowych dotarły po 13 godzinach. Niestety, z powodu zalania podstaw budynków, gdzie znajdowały się urządzenia umożliwiające podłączenie baterii, prace nad włączeniem za ich pomocą zasilania pomp wody chłodzących reaktory nie dały efektu do godzin popołudniowych 12 marca. Normalnie, nawet przy całkowitej utracie zasilania, operatorzy powinni być w stanie użyć ciśnienia pary wewnątrz reaktora do napędu specjalnej awaryjnej pompy chłodzenia. Jednak w systemie chłodzenia pojawił się przeciek, niezauważony przez operatorów z powodu braku zasilania większości przyrządów pomiarowych. Spowodowało to spadek poziomu wody w rdzeniu, co zaowocowało wzrostem temperatury i ciśnienia wewnątrz reaktora. O 4 nad ranem 12 marca ciśnienie osiągnęło 840 kPa (dwukrotne przekroczenie granicy bezpieczeństwa), przez co pompa nie była w stanie wtłaczać wody do reaktora.

Przebieg awarii i dalsze działania11 marca
W elektrowni pojawiły się poważne problemy z chłodzeniem rdzeni reaktorów. Wieczorem ogłoszono ewakuację mieszkańców w promieniu 2 km od elektrowni. Japońska Komisja Bezpieczeństwa Nuklearnego nie wykluczyła rozpoczęcia się niekontrolowanego procesu topienia rdzenia reaktora. W okolicy zanotowano znacznie podwyższony poziom promieniowania. W ramach działań awaryjnych w nocy z 11/12 marca w bloku reaktora nr 1 przeprowadzono kontrolowane wypuszczenie pary wodnej z obszaru pomiędzy zbiornikiem reaktora a stalowo-żelbetową obudową bezpieczeństwa (tzw. containment) celem obniżenia ciśnienia pary wodnej wewnątrz obudowy; w rejonie bramy głównej elektrowni stwierdzono moce dawki promieniowania gamma wielkości ok. 5 mikrosiwertów na godzinę (5 μSv/h).
12 marca nad ranem, po zanotowaniu wzrostu ciśnienia w reaktorze nr 1 powyżej granicy bezpieczeństwa, ogłoszono rozszerzenie obszaru ewakuacji do 10 km. O 14:30 rozpoczęto kontrolowane wypuszczanie pary w celu obniżenia ciśnienia wewnątrz reaktora nr 1. O 15:36 doszło do eksplozji wodoru w budynku reaktora nr 1, co spowodowało zawalenie się ścian i dachu budowli, lecz zbiornik reaktora i osłona bezpieczeństwa nie zostały naruszone. Władze rozszerzyły obszar ewakuacji do 20 kilometrów. Doszło do awarii systemu chłodzenia trzech reaktorów. Władze japońskie oceniły, że awaria reaktora nr 1 ma 4. stopień w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES. O 20:20 rozpoczęto wtłaczanie do reaktora wody morskiej.
13 marca przeprowadzono kontrolowane wypuszczenie pary wodnej z obszaru pomiędzy zbiornikiem reaktora a obudową bezpieczeństwa w reaktorze nr 3.
14 marca o godzinie 11:01 czasu japońskiego (3:01 czasu polskiego) w elektrowni eksplodował wodór w reaktorze nr 3 – był to drugi wybuch w elektrowni Fukushima I. Nad kompleksem nuklearnym unosił się dym. Po eksplozji 3 osoby zostały ranne, a 7 uznano za zaginione. Doszło do awarii systemu chłodzenia w reaktorze nr 2 – chwilami pręty paliwowe były całkowicie odsłonięte, do reaktora zaczęto wtłaczać wodę morską. Trzy osoby zostały wystawione na promieniowanie w pobliżu elektrowni, potwierdzono napromieniowanie 22 osób, a 190 mogło dostać przekraczające dawki promieniowania. Poziom promieniowania w elektrowni był dwa razy wyższy od maksymalnego zanotowanego dotychczas (okresowo wynosił 751,2 mikrosiwerta na godzinę (751,2 μSv/h)). Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej zapewniła, że kryzys nie grozi drugim "Czarnobylem". Podano, że łączna liczba osób ewakuowanych z terenów otaczających elektrownie Fukushima I i Fukushima II, wyniosła 184 670 osób.
15 marca w okolicy basenu wypalonego paliwa reaktora nr 4 wybuchł pożar (prawdopodobnie wskutek wybuchu wodoru) i moc dawki promieniowania w bezpośrednim sąsiedztwie reaktorów nr 3 i 4 znacznie wzrosła. Poziom promieniowania przy bramie elektrowni o godz. 1:00 w nocy czasu polskiego wynosił 11 930 mikrosiwertów na godzinę (11 930 μSv/h); promieniowanie stopniowo spadało. O godz. 18:00 czasu polskiego, przy budynku reaktora nr 3, w którym użyto paliwa typu MOX, zawierającego pluton, uzyskiwanego na drodze przetwarzania zużytego paliwa jądrowego, zanotowano poziom promieniowania równy 400 000 mikrosiwertów na godzinę (400 000 μSv/h), a przy budynku reaktora nr 4 zanotowano poziom promieniowania równy 100 000 mikrosiwertów na godzinę (100 000 μSv/h). Z terenu elektrowni czasowo ewakuowano cały personel; akcję ratowniczą kontynuowało tylko kilkudziesięciu ochotników. Francuski Urząd ds. Bezpieczeństwa Jądrowego (ASN) i fińska Agencja Bezpieczeństwa Radiacyjnego i Nuklearnego (STUK) uznały, że awarii mógłby zostać przypisany 6. stopień w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES. Władze japońskie wprowadziły wokół elektrowni strefę zakazu lotów o promieniu 30 km. Premier Japonii Naoto Kan oświadczył, że osoby mieszkające w promieniu od 20 do 30 km od elektrowni powinny pozostawać w domach. W dniach 13–15 marca w odległości ok. 1,5 km na południowy-zachód od reaktorów nr 1 i 2 zaobserwowano 13 emisji neutronów o poziomie promieniowania od 0,01 do 0,02 mikrosiwerta na godzinę (0,01–0,02 μSv/h).
16 marca w budynkach reaktorów nr 3 i 4 wybuchły pożary; nad reaktorem nr 3 unosił się biały dym. W całej elektrowni nastąpił znaczny wzrost promieniowania i tymczasowo wycofano z niej wszystkich pracowników. Japońskie Siły Samoobrony przygotowywały się do zrzutów wody ze śmigłowca, by schłodzić basen wypalonego paliwa przy reaktorze nr 3, lecz akcja ta nie została przeprowadzona ze względu na poziom radiacji znacznie przekraczający 50 000 mikrosiwertów na godzinę (50 000 μSv/h). Budowano drogę, którą wozy strażackie mogłyby dojechać do budynku reaktora nr 4; był on chłodzony przez policję za pomocą armatek wodnych. Według Federalnej Agencji Energii Atomowej Federacji Rosyjskiej (Rosatom) sytuacja w elektrowni rozwijała się według najgorszego scenariusza. Również rzecznik rządu Francji oznajmił, że katastrofa w Fukushima może mieć "większy rozmiar niż w Czarnobylu". Polska Państwowa Agencja Atomistyki poinformowała, że brak było wiarygodnych i potwierdzonych informacji o jakichkolwiek wynikach analiz rozmiarów awarii, które prowadziłyby do zmiany stopnia awarii w skali INES ze stopnia 4. na wyższy. Przy bramie głównej, moc dawki promieniowania gamma wynosiła 800 – 6400 mikrosiwertów na godzinę (800–6400 μSv/h); nie stwierdzono obecności neutronów.
17 marca japońskie śmigłowce wojskowe Boeing CH-47 Chinook rozpoczęły akcję zrzucania wody na przegrzewający się reaktor nr 3, wykazujący najwyższy poziom promieniowania (w dniu 15 marca przy budynku tego reaktora zanotowano poziom promieniowania 400 000 mikrosiwertów na godzinę (400 000 μSv/h)); reaktor nr 3 zalewano wodą także z armatek wodnych. Japońska Agencja Bezpieczeństwa Jądrowego i Przemysłowego (NISA) informowała, że poziom promieniowania w elektrowni od 12 godzin spadał.
18 marca na terenie kompleksu kontynuowano prace mające na celu chłodzenie reaktorów i przywrócenie zasilania. Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) zdementowała informacje o pojawieniu się objawów choroby popromiennej u jakichkolwiek osób. Japońska Agencja Bezpieczeństwa Nuklearnego i Przemysłowego (NISA) oceniła poziom awarii poszczególnych reaktorów jako następujący:

• awarie w reaktorach nr 1, 2 i 3 zostały zakwalifikowane jako trzy odrębne awarie stopnia 5.
• awaria chłodzenia w basenach zużytego paliwa w reaktorze nr 4, w którego rdzeniu w chwili trzęsienia ziemi nie było paliwa jądrowego, została zakwalifikowana jako incydent stopnia 3.
• reaktory nr 5 i 6 nie stwarzały bezpośredniego zagrożenia, choć odnotowano wzrost temperatury w basenach wypalonego paliwa

19 marca ekipy ratownicze w dalszym ciągu pompowały wodę do rdzeni reaktorów nr 1, 2 i 3. Osiągnięto postęp w odtwarzaniu sieci energetycznej elektrowni: wybudowano prowizoryczną linię zasilającą system chłodzący reaktora nr 2, trwały prace nad doprowadzeniem zasilania mającego pomóc w chłodzeniu pozostałych bloków.
20 marca stan uszkodzonych reaktorów nieco się poprawił, ale sytuacja była ciągle niepewna. Rozpoczęto wlewanie 40 ton wody morskiej do basenów wypalonego paliwa w reaktorze nr 2 i polewano wodą baseny wypalonego paliwa w reaktorach nr 3 i 4. Udało się znacznie obniżyć temperaturę wody w basenach wypalonego paliwa w reaktorach nr 5 i 6.
21 marca trwały prace nad przywracaniem sprawności systemów elektrowni; m.in. rozpoczęto naprawę uszkodzonych urządzeń w jednym z bloków oraz wentylacji w sterowni reaktorów nr 1 i 2. Chwilami z reaktora nr 3 wydobywał się szary dym, a z reaktora nr 2 biały dym; doszło do krótkiego wzrostu poziomu promieniowania. Yukiya Amano, dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), stwierdził w Wiedniu, że sytuacja była ciągle bardzo poważna; oświadczył, że wierzy, iż kryzys zostanie skutecznie pokonany. Według komunikatu polskiej Państwowej Agencji Atomistyki stan poszczególnych reaktorów elektrowni był następujący:
Reaktor nr 1: Naruszona została struktura rdzenia reaktora i elementów paliwowych, ale nie było informacji o uszkodzeniu zbiornika ciśnieniowego reaktora. Obudowa bezpieczeństwa reaktora nie była naruszona. Systemy chłodzenia rdzenia nie funkcjonowały. Paliwo w zbiorniku ciśnieniowym reaktora było w znacznym stopniu odsłonięte. Do zbiornika reaktora i obudowy bezpieczeństwa reaktora dostarczano wodę morską. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony wskutek eksplozji wodoru. Rozważano podjęcie dostarczania wody morskiej do basenu wypalonego paliwa.
Reaktor nr 2: Sytuacja była podobna jak w reaktorze nr 1, z podejrzeniem naruszenia wewnętrznej obudowy bezpieczeństwa. Do zbiornika reaktora i basenu wypalonego paliwa dostarczana była woda morska. Budynek reaktora był lekko uszkodzony. Do reaktora podłączono zasilanie zewnętrzne.
Reaktor nr 3: Sytuacja podobna jak w reaktorze nr 1, choć wewnętrzna obudowa bezpieczeństwa mogła być nieuszkodzona. Kontynuowano dostarczanie wody morskiej do zbiornika reaktora i obudowy bezpieczeństwa. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony. Poziom wody w basenie wypalonego paliwa był niski, trwało napełnianie go wodą morską.
Reaktor nr 4: Przed wystąpieniem trzęsienia ziemi prowadzono prace remontowe i paliwo było wyładowane do basenu przechowawczego. Budynek reaktora był poważnie uszkodzony wskutek eksplozji wodoru. Poziom wody w basenie przechowawczym był niski i trwało dostarczanie wody morskiej.
Reaktory nr 5 i nr 6: Paliwo, rdzenie i zbiornik ciśnieniowy reaktorniszczone. Trwała wentylacja budynków reaktorów w celu uniknięcia ewentualnej eksplozji wodoru. Przywrócono chłodzenie zbiorników wypalonego paliwa. Oba reaktory zostały podłączone fizycznie do sieci energetycznej.
22 marca po raz pierwszy podłączono kable zasilające do wszystkich sześciu reaktorów, lecz uruchomienie systemów chłodzenia reaktorów nr 1, 2 i 3 nie było możliwe i wymagało dalszych testów. Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 3. Polewano wodą baseny wypalonego paliwa, by nie dopuścić do wzrostu temperatury i wyparowania wody.
23 marca ok. godz. 4:20 po południu czasu japońskiego nad reaktorem nr 3 pojawił się czarny dym, który po godzinie stopniowo się rozwiał; według właściciela elektrowni, japońskiej firmy Tokyo Electric Power Company (TEPCO), o godz. 5:00 po południu czasu japońskiego poziom promieniowania przy bramie głównej elektrowni wynosił 265,1 mikrosiwerta na godzinę (256,1 μSv/h).
24 marca Japońskie Atomowe Forum Przemysłowe (JAIF) podało, że wewnętrzna obudowa bezpieczeństwa reaktora nr 3 była nieuszkodzona. Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 1.
25 marca rzecznik prasowy japońskiego rządu, Yukio Edano, stwierdził, że władze japońskie doradzają mieszkańcom obszaru położonego w promieniu od 20 km do 30 km od elektrowni dobrowolną ewakuację. Do chłodzenia uszkodzonych reaktorów zaczęto stosować wodę słodką (zamiast dotychczas stosowanej wody morskiej).
27 marca Yukiya Amano, dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), oświadczył, że kryzys nuklearny w Fukushimie może trwać tygodnie, a nawet miesiące. Prace na terenie elektrowni były utrudniane przez występujące miejscami silne skażenie radioaktywne: w podziemnej części budynku turbin koło reaktora nr 2, skażonej promieniotwórczą wodą, odnotowano poziom promieniowania przekraczający 1 000 000 mikrosiwertów na godzinę (1 000 000 μSv/h, czyli 1 Sv/h). Uruchomiono oświetlenie sterowni reaktora nr 2. Z reaktorów nr 1, 2, 3 i 4 w dalszym ciągu wydobywał się biały dym.
28 marca w podziemnym tunelu technicznym biegnącym do reaktora nr 2 stwierdzono obecność kilku tysięcy metrów sześciennych silnie skażonej wody; w tunelu odnotowano poziom promieniowania przekraczający 1 000 000 mikrosiwertów na godzinę (1 000 000 μSv/h). Przekracza to normę 1150-krotnie.
29 marca przywrócono oświetlenie w sterowni reaktora nr 4.
2 kwietnia właściciel elektrowni, firma TEPCO, podejmowała starania mające na celu usunięcie skażonej wody z podziemnych części budynków turbin reaktorów nr 1, 2 i 3.
9 kwietnia firma TEPCO rozpoczęła budowę stalowego ogrodzenia mającego zapobiegać przedostawaniu się skażonej wody do Oceanu Spokojnego; wcześniej prowadzono zrzuty ok. 9000 ton nisko skażonej wody do morza, by zrobić miejsce na przechowywanie wody bardziej skażonej.
12 kwietnia japońska Agencja Bezpieczeństwa Nuklearnego i Przemysłowego (NISA) zmieniła klasyfikację awarii w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES: awarie reaktorów nr 1, 2 i 3 zostały sklasyfikowane łącznie jako jedna awaria stopnia 7. Nie zmieniono klasyfikacji awarii reaktora nr 4, która była w dalszym ciągu klasyfikowana jako incydent stopnia 3.
22 kwietnia Japońskie Ministerstwo Gospodarki, Handlu i przemysłu ogłosiło, że firma TEPCO przygotowała harmonogram prac naprawczych po awarii. Planowane czynności będą realizowane w okresie od 6 do 9 miesięcy. Stale pracowano nad zwiększeniem niezawodności zasilania elektrycznego bloków nr 1, 2 i 3. W celu zbadania poziomu promieniowania do wszystkich bloków wprowadzono roboty. W zbiornikach reaktorów od 1 do 4 stwierdzono obniżanie się temperatury. Natomiast blok 5 i 6 pozostawały w stanie zimnego wyłączenia.
5 maja po raz pierwszy technicy weszli do budynków z reaktorami.
3 czerwca w południowo-wschodnim kącie budynku reaktora nr 1, w pobliżu otworu w podłożu, z którego wydzielała się para, pracujący tam robot stwierdził promieniowanie na poziomie do 4 siwertów na godzinę (był to jak dotąd najwyższy poziom promieniowania zanotowany w powietrzu na terenie elektrowni).
1 sierpnia TEPCO poinformował o zarejestrowaniu między reaktorami nr 1 i 2 dawki 2 siwerty na godzinę. Jest to dawka śmiertelna, a w rzeczywistości może być jeszcze większa. W reaktorze numer 1 zanotowano rekordowe dla tego miejsca 5 siwertów na godzinę. Taki poziom promieniowanie jednak - według TEPCO - nie utrudnia prac technikom.
16 sierpnia TEPCO ogłosił zakończenie pierwszego etapu prac i przejście do następnego, który polega na zmniejszaniu skażenia środowiska. Spadła temperatura na dnie kotła ciśnieniowego.
16 grudnia TEPCO i rząd japoński ogłosiły, że w reaktorach temperatura spadła do poziomu, poniżej której można je uznać za wyłączone.

Pięćdziesięciu z Fukushimy
Nazwą tą (ang. Fukushima 50) zaczęto określać na świecie członków japońskich ekip ratowniczych, którzy ochotniczo pozostali na terenie elektrowni po ewakuacji większości personelu w dniu 15 marca 2011 i kontynuowali pracę mimo zagrożenia promieniowaniem. Początkowo było ich od 50 do 70; w późniejszym okresie ich liczba się zwiększyła. Porównywani do czterdziestu siedmiu rōninów z Akō, symbolu samurajskiej wierności, zostali uznani w Japonii i na świecie za bohaterów. Ludzie ci zostali laureatami Nagrody Księcia Asturii w dziedzinie "Zgody między Narodami" za rok 2011.

Skażenie radioaktywne
21 marca 2011 Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) podała, że dostępne dane pomiarów dokonanych w promieniu 16–58 km od elektrowni wskazywały na istnienie skażenia radioaktywnego na poziomie 0,2 – 0,9 megabekerela na metr kwadratowy (skażenie substancjami emitującymi promieniowanie beta i promieniowanie gamma). 23 marca 2011 poinformowano, że w jednym kilogramie gleby pobranej w miejscowości położonej w odległości 40 km na północny zachód od elektrowni odkryto promieniotwórczy cez-137 (czas połowicznego zaniku ok. 30 lat) o aktywności 163 kilobekereli. 24 marca 2011 roku podano, że w odległości 16 kilometrów na południe od elektrowni stwierdzono obecność promieniotwórczego jodu-131 (czas połowicznego zaniku ok. 8 dni) w ilości 19,1 razy przekraczającej dopuszczalne normy. 25 marca 2011 Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) podała, że pomiary dokonane w promieniu 34–62 km od elektrowni wskazywały na istnienie skażenia na poziomie 0.07 – 0.96 megabekerela na metr kwadratowy (skażenie substancjami emitującymi promieniowanie beta i promieniowanie gamma). 27 marca 2011 poinformowano, że na terenie elektrowni, w podziemnej części budynku turbin koło reaktora nr 2, w jednym centymetrze sześciennym znajdującej się tam skażonej wody stwierdzono jod-134 o aktywności 2,9 gigabekerela, jod-131 o aktywności 13 megabekereli, a także cez-134 i cez-137 o aktywności 2,3 megabekerela. Zgodnie z początkowymi szacunkami rządu Japonii podczas całej awarii wydostał się cez-137 o aktywności 15 PBq. Badacze, którzy później uwzględnili także skażenie poza Japonią, obliczyli, że ta aktywność wynosiła 36 PBq. Dla porównania w czasie katastrofy czarnobylskiej do środowiska naturalnego przedostał się cez-137 o aktywności 85 PBq. Zgodnie z raportem TEPCO z października 2011 roku w ciągu pierwszych 100 godzin awarii uwolnił się neptun o aktywności 7,6 PBq.

Obecność substancji promieniotwórczych w Polsce
25 i 26 marca 2011 polska Państwowa Agencja Atomistyki opublikowała komunikaty, w których poinformowała, że na terenie Polski stężenie jodu-131 wynosi kilkudziesiąt mikrobekereli na metr sześcienny powietrza. Były one miliony razy niższe niż w czasie trwania awarii elektrowni jądrowej w Czarnobylu i nie zagrażały zdrowiu ludności ani środowisku naturalnemu. 2 kwietnia 2011 polskie Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej podało, że pierwsze warstwy powietrza znad elektrowni Fukushima, zawierające niewielkie ilości radionuklidów pochodzenia sztucznego (głównie promieniotwórczego jodu-131), dotarły nad Polskę ok. 23 marca 2011. Od chwili pojawienia się nad Polską mas powietrza znad elektrowni stężenia izotopów pochodzenia sztucznego w powietrzu systematycznie rosły; stężenie jodu-131 zanotowane w dniach 28–30 marca 2011 wynosiło kilka milibekereli (mBq) na metr sześcienny powietrza (najwięcej w Łodzi: 8,3 ± 0,14 mBq/m³). Była to wartość wyższa, niż zalecana przez amerykańską Environmental Protection Agency (EPA), która uznaje za takowe stężenie jodu-131 w powietrzu poniżej 2,1 x 10^-13 Ci/m³, czyli 7,8 mBq/m³. W innych polskich miastach, w których wykonano pomiary, stężenie utrzymywało się poniżej tego poziomu. Stężenie jodu-131 nie stwarzało zagrożenia, gdyż nawet najwyższe zanotowane w Polsce stężenie 8 mBq/m³ oznaczało zaledwie 0,008 rozpadu radioaktywnego jodu na sekundę w metrze sześciennym powietrza. Byłoby to około 0,00003 mSv, gdyby człowiek oddychał takim (tzn. niezawierającym innych substancji promieniotwórczych, naturalnie występujących w atmosferze) powietrzem przez 5 dni, co stanowi dawkę 80 000 razy mniejszą od średniej rocznej dawki naturalnej (2,4 mSv/rok). 1 kwietnia 2011 stężenie jodu-131 zmniejszyło się, co mogło oznaczać, że powietrze z największą ilością substancji promieniotwórczych opuściło terytorium kraju. Było ono wtedy dziesiątki tysięcy razy niższe niż w czasie awarii elektrowni atomowej w Czarnobylu.

Reakcje międzynarodowe
14 marca 2011 kanclerz Niemiec Angela Merkel ogłosiła trzymiesięczne moratorium na wdrożenie ustawy przedłużającej okres eksploatacji elektrowni atomowych, a 15 marca 2011 w Niemczech zapowiedziano przejściowe wyłączenie siedmiu elektrowni atomowych zbudowanych przed 1980 rokiem. W Wenezueli prezydent Hugo Chávez polecił wstrzymać wszystkie projekty rozwoju energetyki jądrowej. W Izraelu premier Beniamin Netanjahu oświadczył, że realizacja przez jego kraj cywilnego programu nuklearnego stała się mało prawdopodobna. Włochy ogłosiły roczne moratorium na budowę elektrowni jądrowych. 15 marca 2011 Rosja oświadczyła, że jest gotowa do ewakuacji Wysp Kurylskich i Sachalinu w razie pogorszenia sytuacji. 16 marca 2011 ambasada Stanów Zjednoczonych w Tokio zaleciła obywatelom amerykańskim mieszkającym w promieniu 80 km od elektrowni opuszczenie tego terenu lub pozostawanie w domach.

Ilustracja przebiegu awarii reaktorów nr 1, 2, 3, 4 w dniach 12–15 marca 2011

Wizualizacja stanu budynku reaktora nr 1 przed eksplozją wodoru i po wybuchu

Stalowa osłona bezpieczeństwa reaktora nr 1 EJ Browns Ferry, takiego samego typu jak w Fukushimie. Zbiornik w kształcie gruszki to zbiornik suchy (drywell) mieszczący zbiornik ciśnieniowy reaktora. Poniżej, w kształcie pierścienia, zbiornik basenowy (wetwell) kondensatora pary. Na pierwszym planie głowica zbiornika suchego.

Mapka okolic elektrowni przygotowana przez amerykański Departament Energii i National Nuclear Security Administration (NNSA), obrazująca aktywność substancji promieniotwórczych, które osiadły na powierzchni gruntu, przygotowana w dniach 17–19 marca 2011, wyskalowana w miliremach na godzinę (mrem/h) (1 milirem = 10 mikrosiwertów; pomiary nie przekroczyły wartości 30 mrem/h)

Mapka okolic elektrowni przygotowana przez amerykański Departament Energii i National Nuclear Security Administration (NNSA), obrazująca aktywność substancji promieniotwórczych, które osiadły na powierzchni gruntu, oparta na pomiarach z 30 marca – 3 kwietnia 2011, wyskalowana w miliremach na godzinę)

Wszystkiego Najlepszego !!! Tanjoubi Omedetou !!! Happy Birthday !!!

Z okazji tego, iż dzisiaj są Moje 24 Urodziny :) - Artykuł będzie im poświęcony :D Japońskie Torty, Kto ze sławnych Japończyków urodził się w tym samym dniu co Ja plus teledysk Urodzinowy :) Zapraszam do Świętowania wraz ze Mną ;)

Urodzeni 9 marca:

Cesarz Go-Nijō (jap. 後二条天皇, Go-Nijō tennō, 9 marca 1285 r. zmarł 10 września 1308) — 94. cesarz Japonii, według tradycyjnego porządku dziedziczenia. Przed wstąpieniem na tron nosił imię książę Kuniharu (jap. 邦治親王, Kuniharu-shinnō). Był najstarszym synem cesarza Go-Uda. Go-Nijō panował w latach 1301-1308. Mauzoleum cesarza Go-Nijō znajduje się w Sakyō-ku w Kioto. Nazywa się ono Kitashirakawa no misasagi.

Stephen Fumio Hamao (jap. 濱尾文郎 Hamao Fumio; ur. 9 marca 1930 w Tokio − zm. 8 listopada 2007 tamże), japoński duchowny katolicki, biskup Jokohamy i przewodniczący Konferencji Episkopatu Japonii, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.
Studiował w seminarium i na uniwersytecie w Tokio, później w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. 21 grudnia 1957 święceń kapłańskich udzielił mu Arcybiskup Pietro Sigismondi. Po powrocie do Japonii pracował w archidiecezji tokijskiej; był m.in. sekretarzem arcybiskupa Petera Tatsuo Doi, wicekanclerzem archidiecezji, notariuszem i zastępcą oficjała (przewodniczącego) trybunału arcybiskupiego, członkiem rady prezbiterów i komisji ds. przygotowania synodu archidiecezjalnego.
5 lutego 1970 został mianowany biskupem pomocniczym Tokio, ze stolicą tytularną Oreto; sakry biskupiej udzielił mu 29 kwietnia 1970 w Tokio arcybiskup Bruno Wustenberg, pełniący wówczas obowiązki pronuncjusza w Japonii. W październiku 1979 Hamao został przeniesiony na stolicę biskupią Jokohama; stojąc na czele tej diecezji był także przewodniczącym Konferencji Episkopatu Japonii w latach 80. Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w 1998 w specjalnej sesji poświęconej Kościołowi Azji.
15 czerwca 1998 zrezygnował z rządów diecezją i został przeniesiony do pracy w Kurii Rzymskiej. Promowany do godności arcybiskupa tytularnego, objął funkcję prezydenta Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. W październiku 2003 został wyniesiony do godności kardynalskiej, otrzymał diakonię S. Giovanni Bosco in via Tuscolana. W chwili śmierci papieża Jana Pawła II (2005) pełnienie przez kardynała Hamao funkcji szefa Papieskiej Rady uległo zawieszeniu. Ponownie objął obowiązki po wyborze Benedykta XVI; złożył rezygnację w marcu 2006 po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Zmarł wieczorem 8 listopada 2007 roku w Tokio w wieku 77 lat.

Japońskie torty urodzinowe:

 

Japońskie święta, festiwale i festyny

W Japonii corocznie organizowane sią liczne święta, festiwale i festyny (jap. matsuri) związane z kilkusetletnią tradycją w danej miejscowości. Bywają także na nowo wskrzeszone te, o których kiedyś zapomniano. Obchodom i ceremoniom towarzyszą gwarne tłumy mieszkańców i turystów - mają one także swoich sponsorów, których nazwiska wywiesza się na tabliczkach przy głównym trakcie. Poniżej kilka przykładów z uroczystości, które odbyły się na przestrzeni roku.

1. DAIDAIKAGURA MATSURI (Tochigi pref.)
Lokalni mieszkańcy w maskach i kimonach przedstawiają kagurę (uświęcona muzyka i taniec oparte na mitach Shinto).

2. KASEDORI (Yamagata pref.)
Uczestnicy ubrani w kendai (ubiory przedstawiające ptaki) tańczą wokół ognia modląc się o sukcesy w biznesie i bezpieczeństwo przed ogniem.

3. DOYA-DOYA (Osaka pref.)
Mężczyźni w czerwonych i białych opaskach na biodrach usiłują złapać amulety spadające z sufitu świątyni. Festiwal zaczyna się w dniu Nowego Roku i trwa do 14 stycznia.

4. KOCHATA NO HATA Matsuri(Fukushima pref.)
Lokalni mieszkańcy niosą około 100 kolorowych flag i paradują na górze Kochata w nawiązaniu do legendy z okresu Heian.

5. ROSOKU MATSURI (Niigata pref.)
Corocznie 2 listopada mieszkańcy zapalają czerwone świece i ofiarowują prezenty zgromadzonym tu bogom według legendy Shinto. Około 120000 świec pali się w tym rytuale do rana.

6. JA MATSURI (Chiba pref.)
Co roku 15 listopada mieszkańcy niosą na ramionach 8 m. długości węża ze słomy w celu przepędzenia złych duchów.

7. CHOCHIN MATSURI (Fukushima pref.)
Siedem platform po 300 lampionów paraduje nocą, które świecą uświęconym ogniem ze świątyni Nichonmatsu. Bębny i gongi towarzyszą tańcom młodych ludzi.


8. WARAJI MATSURI (Mie pref.)
Mieszkańcy niosą 1,3m szerokości i 3m długości sandał ze słomy aby wrzucić go do morza w celu wystraszenia mitycznego olbrzyma, który kiedyś wyrządził tu szkody.

9. CHAGUCHAGU - UMAKKO (Iwate pref.)
Udekorowane konie paradują na drodze u podnóża góry Iwate. Festiwal datowany jest na wczesny okres Edo i odbywa się przed sadzeniem ryżu.


10. MINO MATSURI (Gifu pref.)
Doroczna parada papierowych kwiatów Minko ma początki w epoce Edo i towarzyszyła modłom o deszcz . Była też okazją do promocji produkcji papieru.

11. HINA NO TSURUSHI KAZARI Matsuri (Shizuoka pref.)
Około 90 różnych aranżacji zawieszonych na nitkach lalek dookoła ceremonialnego ołtarza można oglądać w tej okolicy aż do 7 kwietnia. Festiwal korzeniami sięga epoki Edo.

12. HADAKA MATSURI (Chiba pref.)
W nawiązaniu do legendy o tym jak bogowie pojawili się na brzegu morza, corocznie grupa młodych mężczyzn niesie przenośną świątyniię na ramionach brzegiem morza.

13. TATEMON FESTIWAL (Toyama pref.)
Tatemony mają przypominać żeglujące łodzie. Mają wysokość 15m i udekorowane są 90-ma latarniami. Ceremonia ta organizowana jest dla zapewnienia bezpieczeństwa rybakom i dla pomyślnych połowów.

14. DORONKO MATSURI (Chiba pref.)
W części ceremonii mężczyźni niosą na rękach przez błotniste pola ryżowe dzieci w celu zapewnienia im zdrowia oraz dla pomyślnych zbiorów.

15. HIWATARI MATSURI (Ibaraki pref.)
We czwartek w czasie zimowego przesilenia organizowana jest ceremonia chodzenia po ogniu przez Shintoistów. Uczestnicy w czasie przejścia przez rozpalone węgle niosą na rękach dzieci lub ubrania domowników oczyszczając je i chroniąc w ten sposób przed wszelkim złem.

16. FUKAGAWA MATSURI (Tokyo)
Podczas ceremonii mężczyźni i kobiety niosą przenośną świątynię i podczas drogi spryskują ją wodą i siebie nawzajem. Tradycja wywodz się z okresu Edo.

17. OTAUE -SHINJI (Osaka)
W czasie ceremonii dzieci ubrane kolorowo tańczą dla pomyślności zbiorów na polach ryżowych. Tradycja ta ma przeszło 1700 lat.


18. AWA ODORI (Koenjo w Tokio)
Od około 400 lat taniec Awa ("Taniec Głupców") odbywa się 27 sierpnia w Tokushima i związany jest z buddyjską ceremonią O-bon, kiedy według wierzeń dusze zmarłych powracają do domów swoich przodków.

Kilka fotek z poszczególnych świąt:

Maj nejm is ... Watashi wa ... czyli Imiona i Nazwiska po japońsku

Dam dziś imiona i nazwiska japońskie. Moim zdaniem mogą się wam przydać. Możecie wtedy wymyślić sobie jakiś nick itp. Mi przydały się wiele razy do wymyślania najróżniejszych nicków czy zdrobnień. Enjoy !

Imiona męskie

Aki	Akihisa	Akihito	Akinori	Akira	Atasuke
Atshushi	Bussho	Chuichi	Doi	Dokuohtei	Eiichi
Eiji	Eijiro	Eisaku	Eizo	Ekiken	Etsuya
Fujio	Fukusaburu	Fumiaki	Fumihiro	Genpaku	Gihei
Go	Goemon	Goro	Hachemon	Hachigoro	Hajime
Haruhiko	Haruhiro	Haruki	Harumi	Hayato	Heihachiro
Hideki	Hidemichi	Hideo	Hidetora	Hideyoshi	Higashikuni
Hikaru	Hiro	Hirobumi	Hirokichi	Hirokumi	Hiroshi
Hirotaka	Hiroya	Hiroyasu	Hiroyuki	Hisaki	Hisashi
Hisato	Hisayuki	Hitoshi	Horiuchi	Ichiro	Ichizo
Iemitsu	Iesada	Ieyasu	Ieyoshi	Ikemoto	Isamu
Isao	Isei	Isoruko	Isoshi	Izo	Jiro
Josuke	Jou	Jun	Junichi	Junzo	Kakuei
Kaoru	Katsumi	Katsunosuki	Katsuyoshi	Katsuyuki	Katzumi
Kaz	Kazuhiko	Kazuhiro	Kazuma	Kazunari	Kazuo
Kazuyoshi	Kazuyuki	Kei	Keiji	Keizo	Kenichi
Kenji	Kenjiro	Kichisaburo	Kiichi	Kijuro	Kimitada
Kinji	Kinnojo	Kiyohisa	Kiyoshi	Kobo	Koichi
Koji	Koki	Konosuke	Kosho	Kumanosuke	Kunihiko
Kunimichi	Kunio	Kuniyuki	Kyoji	Makoto	Manabu
Manobu	Maresuke	Marihito	Masahide	Masaki	Masami
Masamichi	Masanori	Masao	Masaru	Masashi	Masatake
Masayoshi	Masazumi	Mashashi	Masu	Masuhiro	Masujiro
Masutaro	Matashichi	Matsudaira	Matsuo	Matsuta	Meiji
Michio	Minoru	Mito	Mitsuhide	Mitsuo	Mobumasu
Morihiro	Morimasa	Motoki	Motoshige	Motoyuki	Munoto
Murai	Mushanokoji	Mutsohito	Naofumi	Naohiro	Naoki
Natsume	Natsuo	Noboru	Nobuharu	Nobuhiko	Nobuo
Noburo	Nobusuke	Nobuyoki	Norishige	Noritada	Noritoshi
Oda	Ogai	Okakura	Orinosuke	Osamu	Ryoko
Ryu	Ryunosuke	Ryutaro	Saburo	Sachi	Sadaharu
Sadatake	Sadayoshi	Saneatsu	Sanjuro	Satoru	Satoshi
Sawao	Seiji	Seiki	Seinosuke	Seiryo	Seishisai
Seisi	Seitaro	Sessue	Shiba	Shichirobei	Shigekazu
Shigeru	Shigetaka	Shigochiyo	Shinichi	Shinji	Shinobu
Shinsaku	Shirai	Shirosama	Shogo	Shoji	Shoko
Shosuke	Shotaro	Shozo	Shuji	Shukishi	Shumkichi
Shun	Shunichi	Shunji	Shunsuke	Shuzo	Soh
Soichiro	Soseki	Sosuke	Subaru	Suezo	Sugimoto
Sugita	Sumio	Sumiteru	Susumu	Tadashi	Tadayuki
Tagashashi	Taisho	Taisuke	Taizo	Takahashi	Takahiro
Takamasa	Takanobu	Takanori	Takao	Takashi	Takayuki
Takechi	Takehide	Takeichi	Takenao	Takeo	Takeshi
Taki	Takuji	Takuro	Takuya	Tamotsu	Tango
Tanzan	Taro	Tashiaki	Tashiro	Tatsuya	Tenshin
Teriuihi	Tetsu	Tetsui	Thoki	Toichi	Toin
Tokaji	Tokugawa	Tokuhei	Tokutomi	Tomiichi	Tomiji
Torazo	Toshiaki	Toshikasu	Toshiki	Toshinobu	Toshio
Toshiro	Toshiyuki	Toyoaki	Toyokazu	Toyotomi	Tsuginori
Tsuneari	Tsutomu	Ukyo	Waotaka	Washichi	Yaichiro
Yakumo	Yasotaro	Yasuhiko	Yasuhiro	Yasuo	Yasuoka
Yasushi	Yatsuhiro	Yeijiro	Yo	Yoichi	Yoshida
Yoshihide	Yoshihiro	Yoshihisa	Yoshihito	Yoshii	Yoshiki
Yoshimatsu	Yoshinobu	Yoshio	Yoshitaka	Yoshiyuki	Yosuke
Yuichi	Yuji	Yujiro	Yukichi	Yukio	Yunosuke

Imiona żeńskie

Aiko	Akemi	Akiko	Atsuko	Aya	Ayako
Ayano	Chie	Chieko	Chika	Chikuma	Chinatsu
Chitose	Chiyeko	Chiyo	Echiko	Eiko	Emi
Emiko	Eri	Eriko	Etsuko	Fujiko	Fumi
Fumiko	Fusae	Fuyuko	Gemmei	Ginko	Hama
Hanae	Hanako	Haniko	Harukichi	Hideko	Hikaru
Hiroe	Hiroko	Hiromi	Hisa	Hisae	Hisako
Hitomo	Hitoshi	Iku	Inoue	Ise	Itsuko
Junko	Juri	Kaede	Kahori	Kaori	Kaoru
Katsuko	Katsumi	Kayoko	Kazuko	Kazumi	Keiko
Kimie	Kin	Kinuko	Kinuye	Kinuyo	Kita
Kiyo	Kiyoko	Kiyomi	Kochiyo	Koiso	Koken
Kumi	Kumiko	Kunie	Kuniko	Kyoko	Mai
Maki	Makiko	Mako	Mami	Mana	Mari
Mariko	Masae	Masako	Masami	Matsu	Mayumi
Megu	Megumi	Michi	Michiko	Midori	Mieko
Miho	Miiko	Miki	Miliko	Mina	Minako
Mineko	Misako	Mitsu	Mitsuko	Mitsuyo	Miwako
Miyako	Miyo	Miyoko	Miyoshi	Naoko	Naora
Norie	Noriko	Ochiyo	Oharu	Okichi	Okiku
Omitsu	Otsu	Otsune	Raicho	Rei	Reiko
Rika	Sachiko	Sadako	Saeko	Saito	Sakamae
Sakue	Sama	Saori	Sata	Satoko	Seiko
Seki	Setsuko	Shige	Shioko	Shizu	Shoken
Shoko	Sué	Sui	Suko	Sumi	Sumie
Sumiko	Suzue	Suzuko	Tai	Takako	Tamafune
Tamaki	Tamami	Tamiko	Taniko	Tansho	Teruyo
Toku	Tomi	Tomiko	Tomoko	Tomomi	Toshie
Toshiko	Toyoko	Tsuki	Tsuya	Umeka	Umeko
Urako	Utako	Yae	Yaeko	Yasu	Yasuko
Yoko	Yoshike	Yoshiko	Yuka	Yuki	Yukiko
Yukiyo	Yuko	Yumi	Yumiko	Yuriko	Yusuke

Nazwiska

Abe	Abukara	Adachi	Aida	Aihara	Aizawa
Ajibana	Akaike	Akatsuka	Akechi	Akutagawa	Amagawa
Amaya	Amori	Anzai	Aoki	Araki	Arakida
Arato	Asahara	Asahi	Asai	Asano	Ashida
Asuhara	Atshushi	Chiba	Chino	Chishu	Choshi
Daishi	Dan	Date	Deguchi	Deushi	Doi
Egami	Eguchi	Ekiguchi	Endo	Endoso	Enoki
Eto	Fuchida	Fugunaga	Fujimaki	Fujimoto	Fukao
Fukuda	Fukumitsu	Fukunaka	Fukuoka	Fukusaku	Fukuzawa
Funabashi	Furusawa	Fuschida	Fuse	Gakusha	Genda
Gensai	Goto	Gushiken	Hachirobei	Haga	Hagino
Hama	Hamada	Hamamoto	Hanabusa	Hanari	Handa
Hara	Harada	Haruguchi	Hashimoto	Hatoyama	Hattori
Hayakawa	Hayami	Hayashi	Hayata	Hayuata	Hida
Hideaki	Hideki	Hideyoshi	Higashiyama	Higo	Higoshi
Hike	Hiraoka	Hirata	Hiratasuka	Hirayama	Hiro
Hirose	Hiroyuki	Hisamatsu	Hitomi	Hiyama	Hokusai
Honda	Hori	Horigoshi	Horiuchi	Hosokawa	Hosokaya
Hotate	Ibuka	Ichimonji	Ichiro	Idane	Ieyasu
Igarashi	Ihara	Iida	Iijima	Iitaka	Ijichi
Ijiri	Ikeda	Ikina	Ikoma	Imada	Imaizumi
Imamura	Ina	Inaba	Inihara	Inoguchi	Inokuma
Inoue	Irie	Iriye	Isayama	Ise	Iseki
Ishibashi	Ishida	Ishiguro	Ishihara	Ishikawa	Ishimaru
Ishimura	Ishinomori	Ishiyama	Isobe	Itami	Ito
Itoh	Iwahara	Iwakura	Iwasaki	Izumi	Jimbo
Jumonji	Kagabu	Kagawa	Kahaya	Kaibara	Kaima
Kajahara	Kajitani	Kajiyama	Kakutama	Kamachi	Kamata
Kaminaga	Kamio	Kamioka	Kamisaka	Kamon	Kanegawa
Kaneko	Kanesaka	Karamorita	Karube	Karubo	Kasahara
Kasai	Kasamatsu	Kase	Kasuse	Kataoka	Katayama
Katayanagi	Kate	Kato	Katoaka	Katsu	Katsumata
Katsura	Kawabata	Kawachi	Kawagichi	Kawagishi	Kawaguchi
Kawaii	Kawamura	Kawasaki	Kawasawa	Kawasie	Kaza
Kenmotsu	Kentaro	Kihara	Kijmuta	Kikkawa	Kikuchi
Kikui	Kimio	Kimiyama	Kimura	Kinashita	Kinugasa
Kiski	Kobayashi	Kobi	Kodama	Koga	Koguchi
Koizumi	Kojima	Kokan	Komagata	Komatsu	Komatsuzaki
Komine	Komiya	Komon	Kon	Konda	Kondo
Konishi	Kono	Konoe	Koruba	Koshin	Kotara
Koyama	Koyanagi	Kubota	Kumasaka	Kunda	Kuno
Kunomasu	Kuramochi	Kuramoto	Kurmochi	Kurofuji	Kurogane
Kurohiko	Kuroki	Kusatsu	Kuwabara	Kyubei	Maeda
Maehata	Maeno	Makuda	Marubeni	Marugo	Marusa
Maruyama	Masanobu	Mashita	Masoni	Masudu	Masuko
Masuzoe	Matokai	Matoke	Matsuda	Matsumara	Matsumoto
Matsumura	Matsuoka	Matsura	Matsushita	Matsuya	Matsuzawa
Mazawa	Mazuka	Mifune	Mihashi	Miki	Mishima
Mitsubishi	Mitsui	Mitsukuri	Mitsuwa	Mitsuya	Miura
Miwa	Miyagi	Miyahara	Miyajima	Miyake	Miyamae
Miyamoto	Miyazaki	Miyazawa	Mizoguchi	Mizuno	Modegi
Momotami	Momotani	Mori	Morimoto	Morioka	Morisue
Morita	Morri	Moto	Motoyoshi	Murakami	Muraoka
Murasaki	Murase	Murata	Muruyama	Nagai	Nagano
Nagasawa	Nagase	Nagatsuka	Nagumo	Naito	Nakada
Nakadai	Nakadan	Nakagawa	Nakahara	Nakajima	Nakamoto
Nakamura	Nakane	Nakano	Nakanoi	Nakao	Nakasone
Nakata	Nakatoni	Nakayama	Nakazawa	Narato	Narita
Nataga	Nawabe	Nemoto	Ninomiya	Nishi	Nishihara
Nishikawa	Nishimoto	Nishimura	Nishio	Nishiwaki	Nobunaga
Noda	Nogi	Noguchi	Nogushi	Nomura	Nose
Nozara	Numajiri	Numata	Ochiai	Ochida	Odaka
Ogata	Ogura	Ohba	Ohira	Ohka	Ohmae
Oichi	Oinuma	Okabe	Okada	Okakura	Okamoto
Okamura	Okanao	Okano	Okimasa	Okimoto	Okita
Okubo	Okuda	Okui	Okura	Omori	Ono
Onohara	Oshima	Oshin	Ota	Otaka	Otake
Otani	Otsu	Otsuka	Ozaki	Ozawa	Ozu
Raikatuji	Ryusaki	Sada	Saeki	Saga	Saiki
Saito	Saitoh	Saji	Sakai	Sakamoto	Sakata
Sakiyurai	Sakoda	Sakubara	Sakuraba	Sakurai	Sanda
Sano	Santo	Sasakawa	Sasaki	Sassa	Satake
Sato	Satoh	Sawamatsu	Sayuki	Sekigawa	Sekine
Sekozawa	Seo	Serizawa	Shiba	Shibaguchi	Shibanuma
Shibasaki	Shibasawa	Shibata	Shibukji	Shichirobei	Shidehara
Shiga	Shiganori	Shige	Shigeki	Shigi	Shimada
Shimakage	Shimamura	Shimanouchi	Shimedzu	Shimizu	Shimohira
Shimura	Shinko	Shinozaki	Shinozuka	Shintaro	Shiokawa
Shiomi	Shionoya	Shioya	Shirai	Shirane	Shirasu
Shirokawa	Shiskikura	Shobo	Sohda	Soho	Someya
Sone	Sonoda	Soseki	Sotomura	Suenami	Sugai
Sugase	Sugawara	Sugiatni	Sugimura	Sugita	Sugiyama
Sumitimo	Sunada	Suzuki	Tabuchi	Taguchi	Taka
Takabe	Takagaki	Takagawa	Takagi	Takahama	Takahashi
Takano	Takara	Takashi	Takeda	Takei	Takekawa
Takemitsu	Takemura	Takeshita	Taketomo	Takimoto	Taku
Takudo	Takudome	Tamura	Tamuro	Tanaka	Tani
Taniguchi	Tansho	Tarumi	Tatenaka	Tatsuya	Temko
Tenshin	Terada	Terakado	Terauchi	Tochikura	Togo
Tokaji	Tokuda	Tokuoka	Tomika	Tomonaga	Tomori
Tono	Torisei	Toru	Toyama	Toyoshima	Toyota
Toyotomi	Tsucgimoto	Tsuchie	Tsuda	Tsuji	Tsujimura
Tsukada	Tsukahara	Tsukamoto	Tsukatani	Tsukawaki	Tsukehara
Tsurimi	Tsutomu	Uboshita	Uchida	Uchiyama	Ueda
Uemura	Uetake	Ui	Umari	Umehara	Umeki
Uno	Usami	Ushiba	Watabe	Watanabe	Watnabe
Yamada	Yamaguchi	Yamaha	Yamahata	Yamakawa	Yamakazi
Yamamoto	Yamamura	Yamanaka	Yamanouchi	Yamashita	Yamato
Yamawaki	Yamazaki	Yamhata	Yamura	Yanagawa	Yanagimoto
Yano	Yasuda	Yasuhiro	Yasujiro	Yasukawa	Yasutake
Yoemon	Yokoyama	Yoshida	Yoshifumi	Yoshihara	Yoshikawa
Yoshinobu	Yoshioka	Yoshitomi	Yoshizaki	Yoshizawa	Yunokawa